4 jaar geleden raakte ik zwanger ondanks de pil, ik was toen niet in staat alleen een kind op te voeden en mijn partner wou geen kinderen dus ik had vrij weinig keuze (tenminste, zo ervaarde ik dit). In mijn eentje heb ik alles in werking gezet en een abortus ondergaan. Mijn vriend ging niet eens mee of was bij me ervoor of erna.
Ik heb hier ontzettend veel last van gekregen, heeeel erg veel spijt en verdriet, het was ondragelijk.
Sinds een paar maanden kon ik beter omgaan met mijn kinderwens, zwangere vrouwen, babies en alles wat erbij hoort en wat gebeurd er.. juist:
ZWANGER. Altijd condooms gebruikt en voor zover ik wist is daar nooit iets mis mee gegaan. De ‘vader’ kende ik pas een paar maanden en ik wist al wel dat hij en ik niet voor altijd samen zouden blijven. Hij liet mij geen keuze et voila, een tweede abortus geschiedde twee dagen geleden.
Ik voel me ZO dom, ik heb niet genoeg nagedacht, wou alleen maar zijn leven niet verpesten (zoals hij dit zelf zei) en ga nu helemaal kapot van spijt, pijn, verdriet en verlangen naar zwanger zijn en kindjes krijgen..
En van niemand begrip of steun. Ik moet maar relativeren, had ik maar niet zo stom moeten zijn, ik moet maar sterk zijn. Maar ik ga hier bijna aan onderdoor. Ik praat erover bij het GGZ, slik kalmeringstabletten en zoek afleiding maar het lijkt allemaal niets uit te maken….
Hoe heb jij met je abortus leren leven? Ik vrees dat ik de tweede abortus nooit een plek kan geven en ik ben ook zo vreselijk bang dat als ik eindelijk gewenst (voor mij waren beiden kindjes gewenst maar voor de vaders niet) zwanger ben ik niet meer kan genieten…. :'(