Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
opgelucht
Hallo allemaal,
Wat heerlijk om -eindelijk- wat “positieve” verhalen over abortus te lezen! Ik struinde al verschillende keren internet af maar had deze site nog niet gevonden (alleen maar verhalen van vrouwen boven de 40 die zwanger willen worden) en nu kan ik eindelijk mijn verhaal kwijt!
Wij hebben een heerlijk gezin met drie kinderen (12, 11 en 7). Afgelopen september is mijn man gesteriliseerd. Hij had al jaren de verwijzing liggen maar het kwam er niet van. Nu moest hij toch naar het ziekenhuis voor zijn knie dus maar meteen op één dag ook de intake voor de sterilisatie. Eind oktober kon de controle plaatsvinden en waren er geen levende zaadcellen meer aanwezig. Op zijn vraag of deze controle nog een keer moest plaatsvinden was het antwoord van het ziekenhuis: “Nee meneer; als er geen levende cellen meer gevonden zijn is alles in orde.”
Groot was de schrik toen ik (41) eind maart maar niet ongesteld werd… Er vielen wat dingen op zijn plaats: die afscheiding van twee weken terug; was dat innestelingsbloeding? En die zere borsten? Zwanger? Volgens manlief kon dat echt niet maar om me gerust te stellen moest ik dan maar een test doen. Meteen de volgende dag naar de winkel en snel testen; dan kon ik de huisarts nog bellen voor een afspraak de volgende dag. Dat was schrikken: zwanger!!! En precies zoals ik gedacht had; volgens de digitale clear-blue: 2-3 weken (ik ben tegenwoorden om de 3 1/2 week ongesteld; word toch een dagje ouder…).
Dat is schrikken! Ik moest huilen, lachen en was vooral heel verdrietig omdat je normaal zo blij bent als je een positieve test hebt en dat was ik nu helemaal niet!
Ik zal het wat korter houden; ik kan er een boek over schrijven maar goed: de huisarts gebeld; volgende dag samen heen (met man die ook erg geschrokken was). Bij een op de 5500 mannen komt “rekanalisatie” voor: het spontaan herstellen van (een gedeelte) de ingreep. 5 Dagen bedenktijd (daar moest ik erg om huilen; we hadden toch al duidelijk gekozen dat we hier “klaar” mee waren?). Meteen het plaatselijke ziekenhuis (waar de sterilisatie plaats heeft gevonden: zij reageerden ook geschokt) gebeld en gelukkig kon ik daar na vijf dagen terecht. Een geweldige gyneacoloog (“U hoeft zich niet schuldig te voelen: U heeft er toch alles aan gedaan om niet zwanger te worden?”) en de echo viel gelukkig erg mee: we zagen een vruchtzakje. Het was tenslotte nog maar vijf weken (vanaf de laatste menstuatie). Ik was erg bang voor de echo maar we waren er gelukkig heel vlot bij (ik zou het nog moeilijker vinden als er een klein mensje rond zou zwemmen).
Een dag later moest ik 's avonds een pil nemen waardoor het vruchtje af zou sterven en op de dag zelf een pil om de baarmoedermond open te laten gaan en twee pillen om de boel te verdoven. Mijn man mocht naast me zitten en mijn hand vasthouden. De ingreep was toch wel pijnlijk; ik kreeg nog een extra prik in mijn baarmoeder maar duurde ongeveer 10 minuten. Ook de assistentes reageerden geschokt op mijn verhaal en waren een grote steun. Tijdens de controle-echo meteen na de ingreep dacht de gyneacoloog ook nog een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zien; dat was even een domper dus ik moest nog dezelfde dag en twee dagen erna bloed prikken om te kijken of mijn zwangerschapshormonen wel gingen dalen. Dat was gelukkig zo. Een week later moest ik terug voor controle en volgende week (na 4 weken) nog een keer. De nieuwe sterilisatiemethode voor vrouwen (veertjes in je eileiders waardoor ze dicht groeien) lijkt me helemaal geweldig dus daar gaan we meteen een afspraak voor maken. Mijn man heeft ook al weer een afspraak gemaakt om opnieuw gesteriliseerd te worden; we gaan nu allebei om alles uit te sluiten: dit wil ik nooit meer meemaken!
