Abortus ondergaan, ervaring delen.

Nynke

22-07-2009 18:09

Hallo,
Ik heb op 21-07-09 een abortus ondergaan. Een dag geleden tijdens dit typen. Ben geweest bij Stimezo Zwolle.
Heb er ruim 14 weken over nagedacht. En was er van overtuigd dit kindje te houden. Abortus kwam absoluut niet in me hoofd. Veel gepraat met de vader van het kind. En daar kwam ook veel steun van weg. Tot ik dus de voor en nadelen lijn tegenover ging zetten. Toen kwam ik er hoe erg ook.. Dat ik nog helemaal geen goed leven kan bieden aan het kind. Studeer nog.. Zit financiel echt te nauw.. En al met al was ik er zelf nog helemaal niet klaar voor! Ik kon een abortus maar moeilijk over me hart verkrijgen. Maar puntje bij paaltje toch de beslissling genomen. Ook geen spijt gehad.. Wel opgelucht. Omdat dit niet de enige punten zijn waarvoor ik de abortus zou plegen.
Eenmaal in de kliniek een echo gemaakt. Die ik niet wou bekijken.. En gesprekken gevoerd. Toen had ik de 5 wettelijke bedenkdagen, wat het me eigelijk alleen maar zwaarder maakte.. Maar me keuze bleef hetzelfde. Het kon gewoon nog niet.. En ik wil het ook nog niet. Ik ben zwanger geraakt door de pil.. Dus de schok was groot maar wonderlijk..
Toen de afspraak gezet was.. Heb ik toch die 5 bedenkdagen benuttelijk gebruikt.. Om gewoon elke keer nee te zeggen op de vraag.. Weet ik het zeker? En het was duidelijk ik wou het echt niet.. Dus tijdens de afspraak weer een gesprek gehad met de arts..
Even gewacht.. En toen moest ik me omkleden.. En plaats nemen op de stoel.. Benen in de beugels.. Wat maakt dat je in een rottige situatie zit..
Hij met twee vingers naar binnen om te kijken hoe de baarmoedermond ligt.. En ondertussen iets giga's erin wat vooral enorm vervelend voelt.. Maar absoluut niet pijnlijk.. De prikjes voelde ik ook helemaal niet!! Een steek van een horzel of vlieg is 20 keer erger.. Maar ook dit verschilt per persoon.. Ik had het geluk weinig zenuwen te hebben in mijn baarmoedermond.. En toen de curretage.. Dat ging in het begin wel.. Tot ik tot 20 telde en ik spontaan verkrampte.. Het is echt vervelend.. Maar te doen!! Je moet de hand van de verpleegkundige gewoon fijnknijpen en hardop tellen!! En hard!! Dat helpt je de pijn en kramp die je voelt wegkwijnen.. De pijn is te verdragen omdat de behandeling niet lang duurt.. En als advies neem een pijnstiller in en een valeriaan tablet.. Dat helpt je een beetje relaxen.. Want het is vooral de spanning en stress.. Terwijl je het gewoon over je heen moet laten komen..
Ik heb gelijk een koperspiraaltje laten plaatsen.. Omdat de baarmoedermond nu opgerekt was en je daar dus niks van voelt.. En dat was dus ook zo!
Ondanks dat ik deze keuze NOOIT meer wil maken.. Heb ik toch een goeie ervaring met deze kliniek gehad. Je voelt je er op je gemak.. En ondanks dat de arts een man is.. Ondervind je daar absoluut geen problemen mee.. Hij werkt snel! En is slim.. Want op het moment dat hij zegt ik doe even een inwendige echo.. Ben je al op de helft van het onderzoek.. En heb je de prikjes en alles al gehad! Daarna nog even gerust op de uitrustkamer.. Kopje thee.. En tot 3 keer bij me gekomen om te vragen hoe het met me ging.
Super aardige mensen.. Maar ik mag bidden dat ik deze keuze niet meer hoef te maken. Want ondanks dat ik achter de keuze stond.. Vond ik het een verschrikkelijke keuze.. Maar liever een kind op laten groeien met zekerheid.. Dan een kind grootbrengen onder barre omstandigheden.. Waarbij het elke keer weer afvragen is hoelang ik nog luiers kan halen..
Ik wens iedereen die een abortus ondergaat enorm veel sterkte.. Maak de keuze voor jezelf.. En niet op basis wat anderen zeggen.. !!
Liefs,
Nynke
Dora

22-07-2009 18:23

Was het een curettage? Hoeveel weken was je precies zwanger? Je zegt nl. dat je er ruim 14 weken over nagedacht hebt.
Knap zoals je je verhaal vertelt!
Nynke

22-07-2009 19:02

Ik was 6 weken zwanger.. En met de 5 bedenkdagen heb ik er idd 14 weken over nagedacht.. En curretage.. Het was een zuigcurretage. Alleen omdat ik het zuig ervoor.. Als naar vind klinken. laat ik hem weg…
Bedankt voor je bericht!!!
Liefs,
Nynke
Dora

22-07-2009 21:26

Huh? Ik begrijp het niet. Je was zes weken tijdens de abortus of kwam je er toen achter dat je zwanger was?
Sorry hoor!
Nynke

23-07-2009 14:02

Ik wist met 4 weken dat ik zwanger was.. En de abortus heb ik laten plegen met 6 weken en 2 dagen om precies te zijn.
Hoop dat je het nu wat snapt? Geeft niet hoor, stel gerust vragen!
Liefs,
Nynke
Renée

24-07-2009 01:11

Nu vijf weken geleden heb ik een abortus ondergaan.
Zowel voorafgaand als nu is het voor mij hel.
Na jaren dacht ik de perfecte pil te hebben gevonden.
Ik kan slecht tegen hormonen en dit was de eerste pil waarvan ik niet ziek werd!
Ik slikte het een paar maanden en zowel mijn partner als ik wilde zonder condoom vrijen.
In periodes van stress (eindexamen) bleef mijn menstruatie wel is uit dus maakte ik mij niet zo zorgen.
Echter nam ik in gewicht toe, was erg moe, misselijk en huilerig. Iets wat ik nooit ben.
Ik besloot een zwangerschaptest te doen en ja hoor :: Zwanger.
Totaal ik paniek, niet weten wat te doen belde ik mijn beste vriendin.
Ik heb altijd gezegt nooit abortus te doen. In mijn ogen is het moord.
Ik heb met haar gepraat en de volgende dag heb ik het mijn partner verteld.
Hij is van Marokaanse afkomst en wilde het totaal niet hebben.
Zijn eerste reactie was: We bellen de dokter en weg ermee.(zo bleef het tot twee weken terug)
Ik was zo verschrikkelijk in de war.
Enerzijds werd ik gigantisch onder druk gezet door mijn partner, hield ik het verborgen voor de rest van de mensen met wie ik om ga (familie, vrienden, enz)…
Ik ben naar de huisarts gegaan, heb met diverse artsen gepraat en eigenlijk wilde ik het houden.
Nu ben ik 21jaar, net afgestudeerd en mijn leven gaat eigenlijk nu pas beginnen.
Alleen het is leven, mijn kind, die ik groot zou moeten brengen.
Ja, het is zwaar en ja het zou wel door mij alleen opgevoed worden. Mijn partner zei bij mij weg te gaan als ik het kind zou houden.
Ik ben als nederlandse vrouw nog niet eens voorgesteld aan de familie, laat staan als hij mij en zijn kind moet introduceren bij zijn familie: schande.
Ik heb alles afgewogen en ik wilde mijn kindje houden.
Ik ben zwak geweest en heb me door mijn emoties laten meevoeren door mijn patner.
Ik heb mijn eigen kind, 8weken jong vermoord.
Ik heb zo verschrikkelijk spijt!!!
Geen seconde kan ik het vergeten.
In januari zou het geboren moet worden.
Ik heb mijn kind, nog maar 1.5cm groot op de echo gezien.
Mensen zeggen dat het beter is zo.
Wat heb je een kind te bieden? enzenz?
Ik had mijn kind een heel hoop liefde kunnen geven.
Een huis om in op te groeien, een bed om in te slapen, lekker te eten….
Het de wereld kunnen laten ontdekken….
En ik heb de grootste fout ooit gemaakt.
Tegen mijn wil in mijn kind laten weghalen.
De dag van de abortus heb ik alleen maar pijn gehad.
Het moment zelf.
Ik moest me omkleden, kreeg narcose en werd wakker met hevige buikpijn.
Ik ben na 10minuten weggelopen, huilend en nog in pyjama.
Van de zuster mocht ik niet weg, ben ook een aantal keer gevallen omdat me hoofd dan al wel wakker is maar mijn lichaam nog niet.
Ik wil iedereen die er over nadenkt abortus te doen adviseren echt heel goed naar je eigen hart te luisteren.
Ook alleen kan je je kindje een mooie toekomst geven.
Een ding is zeker….
Een abortus doe ik nooit meer…
Mijn eerste kindje zou ik Noah noemen…
Het spijt me Noah dat ik jou leven heb ontnomen….
Ik hield vanaf dag één van jou en dat zal nooit overgaan….
In mijn hart draag ik je bij me…
Ik wil mijn kind terug….
Renée
Ik ben het

24-07-2009 09:21

Hoi Renee,
Wat erg voor je dat je er zo'n moeite mee hebt! Ik wens je alle sterkte van de wereld.
Ik hoop dat je in de tijd met dit verlies kunt leven!
Nogmaals sterkte!
Liefs!
blabla

24-07-2009 15:54

Hoi Lieve Renee,
Sterkte in je situatie. Maar ik hoop dat het een les voor je wordt. Dat je aan jezelf gaat denken. Weg met die partner, ik hoop dat je voor jezelf gaat kiezen en niet leeft voor de ander. Je noemt hem je partner, maar hij wilt je niet eens voorstellen aan zijn familie omdat je een schande zou zijn?!?! Laat zo iemand!!! Die houdt toch niet van jou, sorry dat ik dat zeg maar ik wordt gewoon boos ervan als ik dat lees. Ook dat je het buiten jezelf plaats. Jij bent toch de bepaler van jou leven, en als iemand jou niet wilt voorstellen dan kun je het toch geen partner noemen, of is er iets mis met je zelfbeeld. Ik hoop echt voor je dat je iemand vind die liever voor jou is. En niet zo'n lapzwans die wel kan vrijen en als je dan zwanger blijkt te zijn op die manier reageert. Echt, je verdiend honderd duizend keer beter, maar dat moet je dan ook voor jezelf vinden dat dat zo is.
Misschien wilde het kindje je een les leren. Ik heb namelijk iets soortgelijks meegemaakt. En voor mij heb ik dat gevoel echt. Ik ben er ook mee gaan praten van binnen, en dat heeft me heel veel geholpen. En ik hoop ook dat je niet nog dieper de put in raakt door jezelf zo te straffen dat je het niet wilde weg halen en schuldgevoelens krijgt. Jij dacht op dat moment dat dat het beste was, leer ervan en blijf er niet in hangen. Jij bent zelf degene die je leven bepaald en niet andere mensen. Want dat soort mensen kun je maar beter uit de buurt blijven. En kom op, je bent 21 jaar. Nog zo jong, er staat een hele wereld nog voor je open. En ik geloof dat het kindje echt wel op je wacht. Het was misschien de tijd niet. En ook relativeer het, het was nog zo klein, niet dat het dan minder is. Maar ook al had je het laten komen, er had nog van alles kunnen gebeuren zoals een miskraam of dergellijke. Want eigenlijk ben je pas echt zwanger als je 3 maanden zwanger bent. Dit hebben ze toen tegen mij ook gezegd toen ik verdrietig was, bij mij was het in de zevende week dat ik abortus heb ondergaan. Ook al voelt het wel al anders, als dat er iets heel moois in je groeit.
Ik wens je veel sterkte. En misschien kun je met iemand gaan praten, met een psychologe of zo, het kan goed helpen voor je verwerkingsproces. En ook bv schrijven in een dagboek, zodat je later allemaa kan terug lezen. Liefde en zachtheid naar jezelf is belangrijk.
liefs
Renée

27-07-2009 13:48

Bedankt voor jullie lieve reactie!
Ik ga waarschijnlijk ook wel even met een psygoloog praten om het even op een rij te zetten.
Wat betreft mijn partner ben ik ook wel redelijk uit.
Het is dat ik zoveel van hem houdt, maar eigenlijk weet ik zelf ook dat ik wel beter verdien.
Ik vind het heel knap dat jullie meiden zo sterk zijn en ook voor jullie zelf kiezen!
En misschien was het ook nog niet de tijd voor mij om een kindje op de wereld te zetten.
En een kindje verdient ook gewoon twee ouders die van hem/haar houden….
Mijn/ onze tijd komt nog wel….
Ik moet het alleen nog gaan geloven…
Wat ik me afvraag…
Hoe hebben jullie er “afstand”van / het een plek kunnen nemen?
Ik zoek nu veel afleiding, vrienden, sporten, werken, slaap niet… maar ik wordt zo moe…logisch…dus dit is niet de manier….
En heeft jullie patner je wel gesteund?
Liefs
Karin

07-09-2009 10:43

Hallo allemaal,
Al jullie verhalen hebben mij geraakt, vind het erg moeilijk om te lezen. Ik heb een probleem dat eigenlijk tegenover dat van jullie staat…
Ook ik heb ooit een abortus ondergaan. Ik heb altijd gezegd dat ik géén kinderen wou, en toen het bleek dat ik ondanks alles toch zwanger was heb ik dan ook geen seconde getwijfeld: ik zou het weg laten halen. Dat heb ik gedaan middels een pil; het was bij mij nog maar zo pril dat dat het beste was. In de kliniek neem je de eerste pil in, vanaf dat moment leeft het vruchtje niet meer. Toen ik de pil innam, heb ik toch in gedachte ‘dag’ gezegd hoewel ik dus niks met kinderen heb. Ondanks dat heb ik tot op de dag van vandaag geen moment spijt gehad van mijn keuze.
Om mij heen hoor ik echter alleen verhalen van vrouwen die zoveel spijt hebben, en zelfs kwaad worden als ik zeg dat niet te hebben. Ook regelmatig verwijten van vrouwen die niet zwanger kunnen worden en het wel willen, en om die reden afgeven op vrouwen die abortus laten doen. Ik voel mij inmiddels geen vrouw meer; ik heb abortus laten doen zonder 1 sec spijt te hebben. Hoe staan jullie daar tegenover? Alvast bedankt…

Abortus ondergaan, ervaring delen.

Nynke

Dora

Nynke

Dora

Nynke

Renée

Ik ben het

blabla

Renée

Karin