Bedankt, ik ben het.
Ja pff zo voelde ik me. Dan lijkt of alles overstroomd en weet ik geen uitweg eruit. Die abortus heeft me diep gesneden op een plaatsje die ik vergeten was dat die bestond. Het is echt niet makkelijk om het te verwerken en een plaats te geven. Lijkt of het komt en gaat, van het idee hebben het verwerkt te hebben, liefde te hebben naar mezelf. Met momenten van enorme woede en onbegrip van waarom? Waarom in deze wereld sommige dingen gebeuren. Ik wil dan daarop antwoorden terwijl er misschien wel geen antwoorden zijn.
Het lijkt ook op een soort zelfontkenning, een abortus. Allerlei redenen om het niet te willen of het weg te laten halen. Veel redenen om het voor andere niet moeilijk te maken, wat als het kind groot is, wat als dit wat als dat. Maar dit zijn allemaal excuses van dat ik mezelf het geluk niet gunde of me te min voelde. Heel raar, en dubbel ook. En ik wilde ook gewoon niet me hele leven aan die man vastzitten. Hij die me zo in de steek liet, omdat er zoveel andere dingen waren die zo belangrijk zijn op het moment dat ik zwanger bleek te zijn. Wat is belangrijk??!?!!?! Dit was blijkbaar niet belangrijk, en ook vanwege dat heb ik besloten om het weg te laten halen. Het klinkt heel groot, want ik was nog maar kort zwanger, maar het voelde wel zo.
Hij was er niet aan toe, hij, hij, hij. Hij was er niet aan toe, maar hij hoefde dat alleen te zeggen. Want het groeide niet in hem. Ik alleen naar de dokter en kliniek zonder hem. Hij heeft me op geen enkele wijze ondersteund. En dit was een grote klap in mijn gezicht. En dat kan ik nog steeds niet begrijpen. Is het dan gewoon leuk en lekker makkelijk om dingen te zeggen?!?!, blijkbaar gebeuren die dingen in dez wereld, dat mensen maar makkelijk zeggen ohhh leuk een kindje met jou. Maar als het dan onverwacht blijk te gebeuren is de tijd niet juist. De tijd juist, wat een raar begrip. De tijd is naar mijn idee altijd juist als het al in je groeit. Hoe raar dat misschien ook mag klinken.
Ik zag het niet zitten om een kind alleen op te voeden, altijd me hand op te houden, en constant met hem geconfronteerd te worden, terwijl hij me zo liet zitten toen ik zwanger was. Wat een schone schijn. Waar ik met open ogen in ben getuimpt. Dat doet het meeste pijn. En ik ben bezig het te verwerken allemaal, maar het lijkt een grote berg, die soms weg lijkt te zijn en dan opeens weer oprukt. Vooral de ontzettende woede, welke mij omgezette verdriet en onbegrip is geworden.
Sommige mensen lijken ver heel ver van hun hart verwijderd te zijn. Ik hoop en werk eraan dat ik dat niet in mij leven zal ervaren. Dat ik een hard mens wordt. Alhoewel ik het nog steeds moeilijk vind om met mezelf in het reine te komen betreft die abortus. Het liefst was ik weggerend naar een oord van vrede en rust, om mij kind daar op te voeden. En dat ze nooit in aanraking zou komen met al die narigheden die mensen elkaar kunnen aandoen.
Ik wil iedereen aanraden nooit tegen je eigen intuitie dingen te doen, dit is wat ik heb gedaan. En ik vind het moeilijk om mezelf het niet kwalijk te nemen en ervan te leren. Ik heb steeds het idee dat ik dit allemaal aan mezelf te danken heb, en dan duw ik me tranen en gevoelens weer weg. Met ja, eigen schuld, dikke bult.
Ik wil er niet meer aandenken. En alleen op mezelf focussen. Met lieve mensen om me heen. En geen mensen die me pijn doen en alleen aan zichzelf denken. Heb genoeg ervan. Wil leven en een mooie bloem zijn voor mensen om me heen. Zo, klaar ermee.
De abortus is wel “goed” geweest. Anders waren mijn ogen nooit open gegaan denk ik. Ook al is het zo snijdend. En het mooie wezentje heeft me dat wel in laten zien. En ik geloof dat ze echt wel op me wacht en anders niet. Haar aanwezigheid is in ieder geval niet weg.
Bedankt, ik ben het voor je lieve woorden. Wat ik schreef was wel echt ff heel boos.
Lieve Blabla,
Tsjonge wat een verhaal zeg! Ik had jouw situatie liever anders voor je gezien of gehoopt. Een gelukkig gezinnetje!
Het is heel erg logisch dat jouw abortus je dieper heeft geraakt dan je voorheen kon bedenken. Voor deze pijn word je niet voor de tijd gewaarschuwd en bestaat helaas zelfs geen medicijn.
Je zei dat je je te min voelde, maar zo mag je je absoluut niet meer voelen! Jij bent nergens te min voor! Jij mag er zijn en jij bent het zeker waard! Geloof daar toch in!
Wat onzettend erg dat je ex je nergens in gesteund heeft! Laat hem lekker gaan, hij is jou absoluut niet waard. Waarschijnlijk hebben al veel mensen dit tegen je gezegd, maar er komt op den duur iemand die er voor jou is en waar je lekker gelukkig mee gaat worden!
Ik snap heel goed dat je met je emoties geen weg weet en dat ze helemaal op hol geslagen zijn bepaalde momenten. Het is immers niet niks een abortus! Als je dit aanvaard kun je het misschien op den duur een plekje geven en kun je verder gaan. Jij wordt ook echt geen hard mens. Geloof toch in jezelf!
Je schrijft over “ze” dacht je dat je zwanger was van een meisje? Misschien kun je het beter een plekje geven als je je kindje een naam geeft, iets voor je kindje koopt en dit een speciaal plekje geeft. Als je het dan moeilijk hebt tijdens het verwerken, heb je iets tastbaars.
Zoals je zelf ook al zei.. focus je op het goede! Het zal je lukken. Mocht ik je ergens mee kunnen helpen, ik doe het graag voor je!
Liefs!
Lieve blabla,
Met een brok in mijn keel lees ik hoe jij worstelt met je emoties. Terechte emoties en heel begrijpelijke emoties voor in elk geval degenen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt.
En ja…. Wat kan ik je hiervandaan dan nog zeggen? Je beschrijft zelf op een hele duidelijke manier wat je wel en niet voor jezelf wilt (of had gewild)
Helaas ligt dat stukje, wat je had gewild, niet meer binnen jouw cirkel van invloed, hoe frustrerend dat ook is. Wat wel binnen jouw cirkel van invloed ligt is hoe jij ermee omgaat. Ik vind het mooi dat je zegt dat je geen ‘hard’ mens wilt worden en dat door deze (helaas nare) ervaring je ook je ogen geopend hebt voor wat wel of juist niet goed voor jou is.
Heel naar en pijnlijk dat er zo'n gebeurtenis aan vooraf heeft moeten gaan.
Ik vind je klinken als een sterke vrouw en ik hoop oprecht dat je de kracht in jezelf kunt vinden om hier op een voor jou juiste manier mee om te gaan. Laat die emoties er maar wezen. Jij bent wat je voelt en ook de pijnlijke emoties horen hierbij.
Het maakt je mens!
Veel sterkte en blijf vooral je advies aan anderen richten als je dat aankunt. Ik kan je vertellen dat je daarin (hier op het pb) een waardevolle aanvulling bent. (tenminste, dat vind ik)
Groetjes H
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's