Ik ga je proberen niet te oordelen, al denk ik dat dat ook totaal niet aan de orde is op dit moment en zo ook niet in het leven staat. Wat ik uberhaupt nog op deze pagina doe, weet ik ook niet.
Goed. In april kwam ik erachter dat ook ik zwanger was van een kindje. Ik had een leuke tijd gehad met de vader, gewoon feest en lol en leuke uren doorgebracht. Van een relatie was totaal geen sprake. Sterker nog; een week voordat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik verteld dat het beter was om er niet meer mee door te gaan met de manier waarop we bezig waren met elkaar. Ik dacht verliefd te worden op hem en dat was destijds niet wederzijds. In ieder geval bij beiden veel angst. Een week later hadden we elkaar weer aan de telefoon en werden we de volwassen wereld in gesmeten, want ik was zwanger van hem. De eerste 1,5 week was ik er van overtuigd dat ik het weg wilde halen. Ik heb gerookt als een ketter, gezopen met vrienden die ons steunde in deze tijd van verwarring. Ruzie gemaakt met hem en hele fijne momenten beleefd, want oh jee, wat een turbelente tijd maak je ineens mee, zeg! Bij de abortuskliniek aangekomen. Daar hebben ze eerst een gesprek met me gehad. Ze vertelde me dat ik er veel te rationeel in het verhaal stond. Af en toe een traan natuurlijk. Maar op dat moment vroeg de verpleegkundige me de voeten op de grond te zetten, letterlijk, handen in de schoot te leggen en ogen dicht. Ze vroeg me wat er door me heen ging op het moment dat ik me moest voorstellen wat er door me heen ging wanneer ik me zou bedenken wanneer de curretage achter de rug was. TRANEN!!! Maar ik wist ze, dat dacht ik, weer te overtuigen en mocht later naar de arts. Die heeft me zo door de mangel gehaald en vertelde me de hel in te sturen. Ik moest gaan voelen. En dat was een echte hel!!! Want op een of andere manier heb ik lang niets meer gevoeld in deze wereld van haast, altijd maar een rug rechten in tijden dat het wat minder ging, feesten, kort geluk opzoeken in de stad met biertjes en borrels, feestjes…
Dus ik heb op mijn bank gezeten, 4 weken lang. En ik kon er niet vanaf komen. Al wilde ik nog zo graag dat de wereld weer normaal zou zijn. De vader van het kindje leer je heel snel kennen op zo'n moment. Ik vond het de grootste eikel die er maar op deze wereld bestond, en we hadden het fijn, begrip, onbegrip, een gratis achtbaan die je voor een maand lang mag beleven zonder daarvoor te hoeven betalen, de ene keer wilde ik het dolgraag behouden het kindje in mijn buik en de andere keer moest het echt zo snel mogelijk weer weg. Ruzie heeft me uiteindelijk ertoe gedreven om de papa weg te sturen, nadat ik zijn acties niet meer kon begrijpen. En dat gaf me rust, want ik ging me toen focussen op het feit dat er iets in me groeide. Zou ik het alleen aankunnen? Kan ik het financieel? Ook dergelijke vragen heb ik overboord gegooid en enkel gevoeld. Ik heb die tijd niet meer doorgebracht met sigaretten en muziek. Slecht, he! Die sigaretten!!! Ha, wordt vervolgt dit verhaal…
En toen kwam het antwoord! Ik wilde het kindje houden. Ik zou 's maandags, twee weken geleden zo ongeveer nu, nog een keer naar de abortuskliniek gaan. Daar een gesprek gehad en de verpleegkundige zei me dat ik GLUNDERDE als ik vertelde dat ik het kindje toch wel wilde behouden. Ik mocht een pretecho maken. Dat was voor hen ook een niet dagelijkse bezigheid. Dus wat een geluk… en heeeel langzaam mocht ik gaan genieten. Ik kon weer normaal gaan werken, naar buiten, de berichten waren al snel anders van vrienden. Felicitaties. Totdat ik afgelopen donderdag naar het ziekenhuis ging voor een gesprek en een echo. Daar was ik alleen. Helaas, want daar klapte de wereld ineen. Ze vertelde dat het hartje was gestopt, ben nu 11 weken zwanger en dat hartje is gestopt op het moment dat ik besloten had het te houden. Net op het moment dat de vader en ik naar elkaar groeiden, dat er geen verwarring, geen keuze meer was, maar een besluit en waar we aan konden gaan wennen.
Ik ben op dit moment bezig met een miskraam. Kramp en bloedverlies, om je nog maar te besparen wat voor mentale pijn dat het doet.
Meid, wat ik je eigenlijk wil vertellen is dat jij je eigen hart moet gaan volgen. Als voor jou het besluit duidelijk wordt of je het wil houden of misschien het wil afbreken.. ga het eerst ECHT, ECHT voelen! Een besluit kan even duren en neem de tijd. Welke keuze je maakt. Niemand kan je daarbij helpen! Alleen jij jezelf. Ga voelen, hoe moeilijk voelen soms ook lijkt te zijn. TIJD IS NODIG!! Bewuste besluiten nemen. En laat je niet van je pad brengen. Dat deed ik ook. Focus leggen op de papa, met de ruzies die het alleen maar weerleggen het probleem.
Ik wens je heel veel sterkte met het besluit. Mensen die geen kinderen kunnen krijgen, mensen die moeite hebben, mensen zoals ik die nu een kindje aan het verliezen zijn, … welke mogelijkheden, ALLEEN jij kan besluiten. Sterkte ermee en heel veel liefs!
Lotte