Lieve Isabelle,
Wat herken ik veel in je verhaal. Ik weet niet of ik je kan helpen. Ik herken je verlangen naar een kindje, nadat je je zwangerschap hebt laten afbreken. Ik weet niet wat je het beste kunt doen. Er is ook iemand op dit forum actief die nu bewust na haar abortus opnieuw zwanger is en heel gelukkig met deze zwangerschap. Geweldig vind ik dat voor haar. Ik wilde dat dit voor mij ook zo zou zijn…
Ik wil je ook mijn verhaal vertellen, misschien helpt het je om er achter te komen of jij wel of niet nog een kindje wilt krijgen.
Niet dat mijn zwangerschappen gepland waren, maar ik droom(de) soms ook nog van een derde kindje (!). En dit terwijl ik, als ik naar mijn leven kijk, zeker compleet gelukkig ben met mijn twee meiden. Je kent mijn huidige dilemma, Isabelle, je weet wat ik voel nu ik weer ongepland zwanger ben. Je zult dus wel denken…
Die droom lijkt een soort van romantisch denkbeeld, eentje die niet realistisch is. Ik zal proberen het je uit te leggen.
Toen ik de eerste keer mijn (derde) zwangerschap had laten afbreken (een zwangerschap trouwens die niet gepland was maar op dat moment waren we niet erg nauwkeurig met voorbehoedmiddelen, mede door dat ‘droombeeld’ van mij), raakte ik ook volledig in paniek. Ineens wist ik zeker dat ik dít niet wilde! Of, misschien… wel WILDE maar niet AAN KON. Blijkbaar, want anders zou ik nooit voor een abortus hebben gekozen. Ik had nooit kunnen denken dat ik zoiets zou doen. Ik, die zo intens gelukkig was met haar kinderen. De eerste tijd na de abortus was gitzwart. Wat heb ik gehuild. Omdat ik zeker meende te weten dat ik uit paniek had gehandeld, een soort van ‘vlucht’, zoals jij ook zegt. Alsof ik een postnatale depressie had gehad, maar dan vóór mijn bevalling. Iets dat het leven van ons kindje gekost had. Ik wist nu zeker dat ik nog een kindje wilde… het was fout wat we gedaan hadden. We beloofden onszelf en elkaar dat, als het ooit nog zover zou komen dat we een zwangerschap aandurfden, dat we dan allebei sterk zouden zijn zodat dit nooit meer zou gebeuren. Ik schreef het zelfs in een brief.
Maar naarmate de tijd vorderde, en we de ‘kans’ hadden om nog eens voor ons derde kindje te kiezen, merkte ik dat ik dat steeds uit bleef stellen. Dat ik het niet kon, niet durfde, eigenlijk… niet wilde. Nouja, misschien nog steeds: wel wílde, maar niet aankon. Ik raakte al in paniek, opnieuw, bij de gedachte dat er een kansje zou zijn dat ik weer zwanger zou raken. Dan rende ik naar de apotheek voor de morning afterpil (ja, ook dat nog). Ik denk dat het een soort reactie uit trauma was, ofzo, want we namen eigenlijk al geen risico's. Maar door dat afschuwelijke angstige paniekgevoel wist ik wel dat ik dit dus niet kon.
Ik vond het eerst heel erg, omdat er toch een soort van hoop was ontstaan door het besef (destijds) dat ik niet toerekeningsvatbaar was geweest, maar dat dit kindje nog steeds kon komen, en toen moest ik toegeven dat het zo simpel dus toch niet was. Ik moest opnieuw afscheid nemen van mijn kind, en mijn abortus opnieuw een plekje geven.
Het gaf me ergens ook een soort van ‘rust’ te weten, te merken, dat onze keuze tot het afbreken van de zwangerschap misschien dan toch de juiste was geweest. In hoeverre dat ooit ‘juist’ kan zijn. Ik wist weer wat ik gevoeld had, hoe afschuwelijk dat was geweest, en dat die gevoelens toch blijkbaar niet ‘weg’ waren. En hoewel ik nog voortdurend wegdroomde bij de kans op dat kindje, en natuurlijk dacht aan hoe oud ons kind nu zou zijn geweest (een vriendin heeft op hetzelfde moment haar derde kind gekregen), toch wist ik dat het voor mij blijkbaar beter was om het bij deze twee kinderen te houden. Ik merkte hoe belangrijk ik het vond (en vind) om naast hun moeder, ook nog gewoon Laure te zijn. Dingen met de meiden te kunnen ondernemen. Het had ons gevoel versterkt dat we uit het leven met onze kinderen moesten halen wat er in zat. Ik voelde zoveel liefde voor mijn gezin.
Ik maakte een studie af en richtte mij op andere dingen. Ondertussen nooit vergetend wat we hadden meegemaakt. En natuurlijk met een altijd durend stil en heel groot verdriet in mij… Iets dat ik iedere ochtend bij het wakker worden besefte. Een gemis dat nooit echt weg zou gaan. Hoe kon het ook? Maar het had een plekje gekregen.
Ik moet er trouwens bij vertellen dat ik, toen ik zwanger was van onze tweede dochter, ook even een paniekreactie heb gehad toen ik de zwangerschap ontdekte. En dit terwijl zij wél gepland was! Ik vond het toch doodeng, hield zoveel van ons eerste kind en was bang dat ik dat alles op het spel zou zetten. Dus ergens werken hormonen bij mij ook heel, heel heftig. De onzekerheid, de verandering, blijkbaar vind ik dat heel zwaar…
In ieder geval, ik slikte vervolgens braaf mijn pil, altijd op tijd. Mijn vriend wilde zich laten steriliseren, maar door wat we hadden meegemaakt vond ik dat erg drastisch en was ik nog niet toe aan die stap. Al begreep ik hem wel, ik kon het emotioneel nog niet aan. Waarom? Geen idee. Maar de pil was ook veilig. En dat had ik zelf in de hand. Wellicht was dat de reden.
In ieder geval, net voordat wij een grote reis gingen maken, ontdekte ik dat ik, volledig door mijn pil heen, weer zwanger was. Dit keer weinig symptomen, maar ik werd niet ongesteld. Ik deed eigenlijk ‘voor de vorm’ een test. Ik was immers aan de pil en had nooit een pil gemist. Positief! Ik heb het uitgeschreeuwd! Weer werd onze wereld volledig op z'n kop gezet. Nu moesten we wel heel snel beslissen, want het vliegtuig wachtte niet en we zouden over een week vertrekken, en 6 weken op reis gaan. Onze droom. Eigenlijk geen tijd om na te denken, we moesten handelen. Of niet, maar door weer die paniek ‘wisten’ we wat ons te doen stond. Ik was net 5 weken. Maar ook nu was de nasleep heftig, en werd mijn kinderwens opnieuw aangewakkerd. Tijdens onze reis waren we natuurlijk weer niet meer echt compleet. Ik had zwanger moeten zijn. Ons derde kind, moest het dan toch zo zijn?
Eigenlijk was de verwerking weer bijna net zo zwaar. Naast het besef dat we dit nu voor de tweede keer hadden meegemaakt. Emotioneel werden we door elkaar geschud, harder dan we hebben konden. Ondenkbaar, eigenlijk. Schaamte, angst… Wat hadden we toch gedaan? Ons kindje… het was weer teruggekomen (waarom?) en we hadden het opnieuw afgewezen. De pijn begon bijna te wennen. Onze band met de kinderen en tussen de kinderen onderling werd, heel gek, nog sterker in die tijd. En weer wisten we steeds duidelijker, dat we hier nu mee moesten leren leven en dat we met z'n vieren zouden blijven.
Je begrijpt mijn schok, nu, en misschien begrijp je nu ook nóg beter mijn twijfels, mijn angst om dit opnieuw mee te maken.
Ik slikte de pil inmiddels dóór, dat zou veiliger kunnen zijn, en had niet de angst dat het me nog eens zou overkomen. Ik dacht, al wist ik eigenlijk zeker van niet, dat ik de vorige keer dan toch wel iets verkeerd zou hebben gedaan. Nu weet ik helemaal zeker van niet. Ik reageer altijd snel op medicijnen, dus waarom zou de pil niet goed werken? En vroeger was ik zelfs slecht vruchtbaar. Maar nu dus niet meer. Ik ben in de afgelopen jaren weer wat ouder geworden, mijn kinderen ook, en ik had inmiddels geaccepteerd dat niet al mijn dromen werkelijkheid kunnen worden, en dat ik een derde kind misschien lichamelijk wel zou kunnen krijgen, maar dat ik het blijkbaar geestelijk niet aankan. En eigenlijk ook niet meer wilde. Op een gegeven moment ben je blijkbaar ergens klaar mee, al is het nog zo mooi geweest. Ook door wat we hadden meegemaakt zouden we nooit meer zo heerlijk ongerept in ons geluk kunnen staan. Een derde dochtertje, mijn onrealistische droombeeld. Het voelde alsof ik mijn kind had verloren. Daar leefde ik mee. Ik had volledig afscheid genomen, ik zou mijn kruis dragen want ik had er zelf voor gekozen om de uitdaging niet aan te gaan. Ik kon het niet. Had het ook niet verdiend. Ik had zelfs ingestemd met sterilisatie van mijn vriend.
Nu begrijp je hoe moeilijk ik het ermee heb om deze zwangerschap opnieuw af te breken. Ik wil geen babietje. Ik zie het niet voor me. Ons leven is goed, maar we hebben het druk. De meiden zijn pubers geworden. We redden het allemaal, maar het is soms pittig. We zijn heel gelukkig, genieten van kleine dingen. We vinden het geweldig dat de kinderen al zo groot zijn. Een nieuwe fase. Ruimte voor onszelf en elkaar. Toekomstplannen. En een ongeplande zwangerschap. Alweer.
Ik huil omdat mij zoveel geluk is toebedeeld, maar dat ik het niet kan aannemen. Al zou ik het wel willen. Ik heb er niet om gevraagd. Maar het is niet zo gemakkelijk, emoties kunnen een mens maken, maar ook breken.
Mijn angst om de zwangerschap af te breken is groter dan ooit tevoren. Mijn angst om het te houden ook. En daar zit ik nu. Hartstikke zwanger, en de tijd tikt door.
Sjee… ik zit me nu te bedenken hoe mijn verhaal jou ooit zou kunnen helpen? Want wat ik heb meegemaakt, wat ik voel, hoeft helemaal niet voor jou te gelden, Isabelle. En ik wil je niet bang maken, vooral niet! Maar misschien wil ik je wel bewust maken. Als jij straks met zekerheid weet, voelt, dat je nog een tweede kind wilt, dan moet je ervoor gaan. Dan is deze ervaring misschien nodig geweest om je sterker te maken zodat je de volgende zwangerschap wél aankan. Je kunt je gevoelens herkennen, en wellicht is er medicatie tegen deze gevoelens als jij écht graag een tweede kindje wil. Je zou daar dan met je huisarts of psycholoog over kunnen praten, zodat je samen met jouw partner, extra goed voorbereid bent.
Wel zou ik je willen meegeven om, al is je verlangen nu misschien juist heel groot, te wachten totdat je deze gebeurtenis enigszins verwerkt hebt. Zodat je een beslissing kunt nemen die niet slechts voortvloeit uit je verdriet om deze abortus. Want ik denk dat heel veel vrouwen vlak na de ingreep maar één ding willen: hun kindje terug!
Over een tijdje zul jij vast een helder gevoel hebben over of jij een tweede kind wilt in jullie gezinnetje. Zie jij je gezin dan als drie-eenheid, of zou je graag met z'n vieren zijn?
Mag ik trouwens vragen hoe oud (jong) jij bent?
Lieve Isabelle, Ik wens jou heel veel sterkte toe, en hoop dat ik je met dit verhaal toch een klein beetje iets zinnigs heb kunnen vertellen…
Probeer ondertussen te genieten van je prachtige kind, en je vriend. Jouw rijkdom.
Liefs, Laure