Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Mar 2
……………….
Beste Marlies,
Ik heb zelf een abortus ondergaan toen ik 30 jaar was. Na twee kinderen, raakte ik zwanger, we hadden veel problemen in het gezin, we hadden een kind wat hyperactief was. Ik kon de zwangerschap niet aan. Mijn man steunde mij in de beslissing. Ik was helemaal in paniek en besloot om het weg te laten halen. Nu zijn we 25 jaar verder. Ik heb een zeer zware periode gehad, ik ben depressief geworden, ik voelde me schuldig. Je schrijft dat je verstand zegt dat je het weg moet laten halen, probeer je gevoel te volgen als je daar uit bent dan zal je man je wellicht ook begrijpen. Je dromen vertellen je ook wat!
Vervelend voor je man maar doe het niet om je man te pleasen daar heb je niks aan. Er gebeurt namelijk ook iets tussen jou en je man. Het heeft mijn hele leven op de kop gezet, ik ben er zeker weer uitgekomen. Probeer eens contact te maken met de vrucht/foetus en kijk eens wat hij/zij je te vertellen heeft. Ik wens je veel succes.
Anne-mieke
marlies de goede Schreef:
——————————————————-
> Hallo allemaal!
>
> Ik ben toevallig op deze site terecht gekomen
> omdat ik met hetzelfde probleem zit. Ik heb een
> goed huwelijk, en heb drie kinderen van 9. 6 en 4
> jaar oud. Hoewel ik altijd nog een vierde wilde,
> wilde mijn man dat niet. Nu ben ik toch per
> ongeluk zwanger geworden en zijn we al weken met
> elkaar aan het praten om uit te vinden hoe het
> verder moet.
> Ik ben net 40 en heb een tijdelijk contract, we
> wonen in het buitenland en willen eigenlijk deze
> zomer terugkomen naar Nederland. Ik zou eind van
> de zomer uitgerekend zijn en dat betekent dat net
> als de kinderen weer voor het eerst naar een
> Nederlandse school gaan, dat ik dan net ga
> bevallen waardoor ik niet bij hen kan zijn. We
> hebben een heel klein huis in Nederland en zouden
> dus moeten verhuizen naar een groter huis. Ik ben
> bang dat ik werkloos en onverzekerd straks in
> Nederland zit en dan op een overspannen
> arbeidsmarkt naar een baan moet gaan zoeken
> terwijl ik net een vierde kind heb gekregen. En
> mijn man wil echt geen vierde kind meer en ziet
> heel erg op tegen de huilbuien en luiers
> verschonen en opnieuw gebroken nachten. Dus alle
> seinen staan gericht op een abortus.
>
> Maar een abortus is voor mij ook geen optie. Ik
> heb 's nachts nachtmerries waarin ik droom over
> kinderen die ik ongewild achter moet laten. Ik heb
> laatst op een echo het hartje zien kloppen. Ik
> denk dat mijn hart zal breken als ik het weg laat
> halen. Maar mijn verstand zegt dat het de beste
> optie is.
>
> Het was fijn om jullie reacties en verhalen te
> lezen. Ik weet nog niet wat we gaan beslissen. Ik
> wilde maar dat we een jaar verder waren, dan was
> in ieder geval deze periode voorbij.
>
> Marlies
Hallo Tom en Marlies,
wat een situatie! Wat zegt je gevoel? Is de kans op een goede baan voor één van jullie beiden straks groot?
Zijn jullie gelovig? Hebben jullie veel tijd nodig voor jezelf/ eigen dingen? zelf kom ik uit een gezin van 4, waarvan de laatste ook niet was gepland, al was het leeftijdsverschil tussen mij als 3e kind en mijn broertje wat groter ( 7 jaar ). Wij als de drie oudere kinderen hebben er in ieder geval meer plezier als last van gehad en nu nog steeds. Van een abortus kan je spijt krijgen, van een kind zullen jullie jezelf niet toestaan spijt te krijgen als ik jullie verhaal zo lees. Jullie lijken sowieso te kiezen voor het leven gezien de stappen die jullie nemen. Denk inderdaad ook dat het als man zijnde “minder” moeilijk is voor een abortus te kiezen en dat het ook moeilijk is in te schatten als man hoe groot de impact zal zijn op je vrouw. (Vraag me wel eens af of er uberhaupt vrouwelijke artsen zijn die een abortus verrichten.) Ik ben zelf in een eerdere relatie ook betrokken geweest bij een abortus, dit had op mij minder vat als op mijn toenmalige partner, mocht ik echter weer voor zoiets komen staan zal ik, hoewel ik geen kinderen meer zou willen, geen abortus overwegen omdat het mijn vriendin zou slopen. Ik, of wat ik hier schrijf is natuurlijk geen maatstaf voor jou verhaal, iedere situatie is anders en in sommige gevallen ben ik niet persé tegen abortus. Wil je in ieder geval veel sterkte wensen met het nemen van jullie beslissing en het vinden van een nieuwe baan, woning en omgeving.
Groet Frank
Hoi Tom, je vroeg naar de reactie van een vader, en die heb je van me gekregen. Dit is tevens mijn laatste reactie geweest van mij op dit forum. Dit onderwerp gaat over een zo moeilijke keus, vind eigenlijk, of beter gezegd wil eigenlijk niet dat mijn reactie van invloed is of mag zijn bij deze keus. Iedere situatie is anders, en alleen als je iemand en zijn situatie persoonlijk kent van dichtbij kan je misschien eventueel een mening geven, maar ook daar twijfel ik aan. Een luistererd oor is denk ik het allerbelangrijkste, en mensen komen vaak tot de juiste keuze door de dingen die ze zelf vertellen of schrijven en niet door wat ze van anderen horen. Op dit forum zal ik enkel nog een luisterend oor zijn, maar niet meer deelnemen aan gesprekken.
Sterkte!
Frank
Hoi Marlies,
In jouw brief zie ik mij zelf. Ik heb wel grotere kinderen en alleen maar 2 en nu onverwachts de 3de! Ook veel vragen stel ik nu.Zoals wil ik dat? Of kan ik dat aan?
Mijn man vindt dat het wel zwaar is om nog een kind er bij krijgen maar niet dat het weg moet. Ik ben ook in september uitgerekend en heb veel misselijkheid. Maar mijn man begon onze huis aanpassen- zolder ombouwen. En ik zit nog te denken? Ja ik vind het moeilijk.net als jij. Ik zou ook een goed gesprek met iemand willen. Aan andere kant ik ben ook uit gezin van veel kids en we hebben nu heel gezellig samen.
Ik ben erg dankbaar dat ik zusjes en broers heb.
Sterkte
Jeleentje
hoi jeleentje,
ook ik had al 2 grotere kinderen toen de derde kwam,18 en 16.
Ik was net weer m'n leven aan het oppakken,mijn relatie was net verbroken en wilde eigenlijk geen derde meer,maar in de kliniek kregen andere gevoelens de overhand.
Dus terug naar huis,nog steeds zwanger.
De zwangerschap was lood zwaar,daarna nog zwaarder,veel in het ziekenhuis gelegen.
In de tussentijd leerde ik mijn man kennen en we redden het allemaal.
Nu ben ik dolblij met mijn kleine schat ondanks dat het soms best wel zwaar is.
Een maand geleden kreeg ik te horen dat ik weer zwanger was,onvoorstelbaar,want mijn man is zeer verminderd vruchtbaar.
Maar het was wel een feit.
Schrijf was,want deze zwangerschap heb ik om vele redenen af gebroken.
Ik heb dit met heel veel pijn en moeite gedaan en heb het er nog heel moeilijk mee,ik voel me schuldig en heb zo veel spijt dat het soms te moeilijk is om gewoon door te leven,maar dit is een soort beslissing die je niet meer ongedaan kan maken.
Zo hoort het in principe ook te zijn,je moet achter je keuze kunnen staan.
Maar dat is nu juist het moeilijke van een abortus,je weet dat de keuze juist is,maar dat gevoel…
ik moet er mee om leren gaan.
Net zoals zo velen.
Maar jij moet je keus nog maken,ik hoop voor je dat je alles goed op een rijtje kan krijgen om voor jou,en natuurlijk ook je gezin, de beste keus te kunnen maken.
Maar wat je ook beslist,je derde kindje zal de rest van je leven deelmaken van jou.
Hele dikke knuffel
Lieve allemaal,
heel erg bedankt voor al jullie reacties, vooral ook Frank want er zijn inderdaad heel weinig mannen op deze site, terwijl het voor hen ook een moeilijke situatie is: een zwangerschap die ze niet kunnen zien of voelen maar wat wel grote gevolgen heeft voor de relatie.
Ik heb alle reacties herhaaldelijk gelezen en heel vaak op het punt gestaan om te schrijven, maar wist gewoon niet zo goed wat. We gaan morgen een echo laten maken, om te kijken of het kind gezond is of niet. En daarna moeten we snel de knoop doorhakken omdat ik binnenkort op reis ga en abortus ook steeds riskanter wordt, zeker in het gebied waar we wonen, want hier is niet legaal. Wat niet betekent dat er geen artsen zijn die kunnen helpen, maar daar voel ik me wel een beetje ongemakkelijk bij, om een medische handeling te ondergaan die niet officieel goedgekeurd is, dus weet niet wat ik kan verwachten op het gebied van hygiene etc.
Ik heb trouwens geen principieel bezwaar tegen abortus, integendeel, ik vind dat iedereen zelf moet kunnen beslissen. Ik weet alleen zelf niet wat ik wil. Het ligt ook heel erg aan hoe het bij ons in het gezin is. Als de kinderen heel lief zijn dan denk ik zelf ook: eentje erbij moet kunnen. Maar op moeilijke dagen, als ze aan het huilen zijn, of steeds met elkaar ruzie maken, dan denk ik dat we er echt niemand bij kunnen hebben. Het zijn natuurlijk momentopnamen, en daarom is het ook zo moeilijk om een keuze te maken….
Heel erg bedankt allemaal voor het delen van jullie ervaringen, ik heb er heel erg veel aan.
Marlies
Beste allemaal,
Marlies en ik hebben vorige week een tweede echo gemaakt van onze passievrucht. In eerste instantie was dit om te kijken of er verhoogde kans was op Down, maar eigenlijk waren we daarvoor wat te vroeg (al was de ‘indicatie’ goed). Het was natuurlijk alweer wat gegroeid sinds de eerste echo, er was een hartje druk aan het kloppen, wat de arts ook liet horen. Doef-doef-doef-doef. Er was een hoofdje, een beginnetje van armpjes en beentjes. En tja, heel klassiek, maar op dat moment vielen bij mij alle praktische bezwaren weg. Want het is en blijft een wonder, en nog wel een zelfgemaakt wonder!
Marlies had al eerder voor zichzelf besloten dat ze het heel graag wilde houden, dus toen ik vertelde wat ik voelde bij het zien van het 2,5 cm mensje en dus graag wilde houden, was het snel bekeken. Nu zijn we alweer een weekje verder en druk aan het solliciteren, nieuw huis aan het zoeken, ons netwerk aan het inschakelen en alles aan het plannen. Het wordt nog een hele klus, maar uiteindelijk is het ook gewoon een kwestie van (weer) wennen en doorbuffelen als het effe moeilijk gaat.
Ook namens Marlies heel erg bedankt voor al jullie reacties en medeleven, dat was heel fijn voor ons allebei. Heel veel succes iedereen met jullie eigen beslissingen en de gevolgen daarvan!
Tom
