Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Alleen
De eerste abortus was toen ik 19 jaar was. Ik had toen een relatie waar mijn familie het niet mee eens waren. Ik kwam door middel van een test er achter dat ik zwanger was ondanks dat ik de pil slikte. Totaal in paniek en in tranen heb ik de kinder telefoon gebeld en deze hebben mijn door verwezen naar een kliniek in Den Haag. Ik heb de kliniek gebeld en ik kon er een week later terecht. Mijn vriend was inmiddels op de hoogte en heeft die dag vrij genomen en is met mij mee gegaan samen met zijn moeder. Mijn ouders wisten van niets ik durfde het ze niet te vertellen. Aangekomen in de kliniek na een auto rit met alleen maar huilen, kreeg ik een intake. Ik vertelde dat we nog niet zo lang bij elkaar waren, ik nog jong was en dat er thuis problemen waren. Ze begrepen mijn situatie en ik werd na een kamer begeleid waar ik moest wachten tot ik aan de beurt was. Eenmaal aan de beurt kwam ik in een ruimte waar 2 verpleegkundige stonden en 1 arts. Mijn vriend mocht bij mij blijven. Ze keken met de echo hoe ver is was ongeveer 5 weken en ze vroegen me of ik eventueel een week later terug kon komen. Aangezien ik uit Breda kom zei ik dat dat niet kon. Ze legden uit wat ze gingen doen en wat voor gevoel ik kon hebben. Na de ingreep vroegen ze me of ik het vruchtje wilde zien, dit achter spijt ervan wilde ik niet. Ik had veel te veel verdriet, maar hield me groot, want ja immers was het mijn eigen keuze. Ik had er al meteen spijt van, maar mijn vriend zei onze tijd komt nog wel. Me hoop daar op gevestigd ben ik door gegaan met toen ons leventje,Met het verdriet in mij. Ik heb er nooit iets van laten merken aan niemand, totdat onze relatie stuk liep, 4 jaar en nu alles stuk. Ik kon het niet verwerken en alle emoties kwamen boven. Ik heb tot grote schrik van mijn ouders een zelfmoordpoging gedaan(die gelukkig niet gelukt is). Na die poging ben ik na Den Haag terug gegaan voor de echo in de hoop dat ik het zo een plaatsje kongeven, ook had ik een maantje gekocht voor aan een kettingkje. Door dit alles ben ik het nog niet vergeten, maar ik moest door. Ik heb toen 1 relatie gehad met een jongen die de zelfde naam had als mijn ex. Ik was gelukkig, maar we pasten niet bij elkaar, na een half jaar liep dat stuk en kreeg ik minder vertouwen in mezelf. Todat ik een jongen leerde kennen(nu mijn man). Hij liet me zien dat ik iemand was waar je van kon houden op de juiste manier zonder vooroordelen ondanks mijn verleden. Na een poosje wilde we dolgraag aan kinderen beginnen, maar we wilde ook trouwen. Ik raakte zwanger en de paniek sloeg me weer toe. Ojee en nu. Ik wil niet zwanger trouwen,zo had ik me bruiloft niet voor ogen. Zou dan 8 maanden zwanger zijn. Na veel wikken en wegen ,besloot ik en waar mijn partner achter stond om het kindje niet te houden. Veel verdriet en met de gedachten dat ik wist wat er ging gebeuren zijn we naar een kliniek in Eindhoven gegaan. Volmondig heb ik ik tijdens mijn intake kunnen vertellen dat we er nog niet klaar voor waren, terwijl we het wel graag wilde maar niet nu. Bij de echo bleek dat ik 5 weken was en ik dus een week nog moest wachten. teleur gesteld, maar toch opgelucht ging ik na huis. Een week later gingen we samen terug en vond de ingreep plaats met veel huilen en de vraag of ik het wel zeker wist.Ja zei ik. De abortus vond plaats en ik storte in. Waarom heb ik het doorgezet geen idee. De voorbereidingen van de bruiloft zorgde voor mij voor afleiding. We trouwde en vlak na het trouwen raakte ik zwanger(gepland). Dol gelukkig maar ook beladen. iedereen was blij met het goede nieuws. Op dat moment geen gedachtes over de eerdere gebeurtenissen. Toen de kleine geboren werd waren we dol gelukkig. Maar ja nu wist ik pas wat ik gedaan had ik had 2 leventjes eerder beindigd. Met veel steun van mijn man heb ik me door die periode heen gesleept. Nu heb ik inmiddels 2 zoontjes,en we zijn een gelukkig gezin.
Maar ik worstel nog elke dag met de gedachtens en de gevoelens met verdriet over de abortussen. Mijn man vind dat ik hulp moet zoeken en ik ook, maar ik vind het moeilijk om er over te praten en mijn echte emoties te laten zien, vandaar de onlie hulp.
Ik wil wel hulp, maar kan me er helemaal voor afsluiten alsof er niets aan de hand is.
Hoe ik er in de toekomst mee om wil gaan is:
Het een plekje kunnen geven en wil kunnen genieten van mijn gezin en de daagelijkse dingen in ons leven. Ik wil het niet vergeten, maar er mee om leren gaan, zodat mijn verdriet draagelijker wordt.
Wil je rijk worden.