Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Jaqueline
Hallo,
Eind april heb ik een abortus gehad door middel van de abortuspil. Ik heb voor de abortus veel stress gehad omdat ik echt niet zwanger wilde zijn en het gevoel had dat er iets in mij groeide en energie van mij nam dat ik helemaal niet wilde hebben. Ik wilde er zo snel mogelijk van af.
Ik zou een gewone abortus nemen, zonder narcose, bij een kliniek. Ik was erg nerveus toen ik er heen ging.Toen mij werd verteld wat er precies zou gebeuren, met name dat de afzuiging veel pijn kon doen, en als ze eenmaal zijn begonnen hiermee, niet tussendoor zouden stoppen, viel ik flauw van de stress.
Dat ik dat moest ondergaan en zelf geen invloed kon hebben beangstigde mij ontzettend. Daar hebben we over gesproken en besloten dat ik een abortuspil zou nemen. Dat is minder een ingreep en leek me toch prettiger.
De dag van de uitdrijving van de vrucht was ik natuurlijk erg ziek. Maar daarna was het nog niet voorbij. Er was een kans dat het niet gelukt was. Daarom moest ik 3 weken nadien een zwangerschapstest doen. Die drie weken waren heel erg zwaar voor mij. Ik was ontzettend bang dat het niet gelukt zou zijn. Ik wilde doorgaan met mijn leven maar dat lukte niet vanwege deze angst.
Gelukkig bleek na 3 weken dat de abortus gelukt was. Een ontzettende opluchting! Ik ging alleen op reis, dat doe ik wel vaker, maar ik was dit keer compleet ongelukkig, had weinig zin in dingen en voelde me eenzaam. Uiteindelijk ben ik terug naar huis gegaan omdat ik dacht dat ik me thuis beter zou voelen. Maar dat was niet zo. Nog steeds voelde ik me lusteloos en verdrietig, eenzaam.
Hoewel ik geen spijt heb van mijn abortus denk ik dat ik me daardoor nu wel heel erg rot voel. Volgens mij is er door de hormonen van de zwangerschap wel heel veel in mij veranderd. Terwijl ik vroeger niet veel dacht over kinderen willen krijgen, een gezin….. me prettig voelde bij het vrije leven, kijk ik nu met andere ogen naar mensen met kinderen. Ik zie hoe leuk mensen het hebben met hun kind, terwijl ik vroeger voornamelijk alleen de nadelen zag. Ik voel me zelf eenzaam en verdrietig en ben er achter gekomen dat ik depressief ben. Studeren lukt niet meer goed, ik ben vaak moe en lusteloos. Ik ben gaan praten met een psycholoog, maar dat helpt ook niet heel veel.
Heeft iemand anders ook zo'n soort ervaring? Hoewel ik geen spijt heb van de abortus heb ik ergens wel het gevoel dat ik nu een moeder ben zonder kind. Mijn lichaam is zich klaar gaan maken om moeder te worden, maar ik heb geen kind. Eigenlijk wil ik ook echt geen kind op dit moment, maar het lijkt of moeder natuur het roer heeft overgenomen van het verstand. Ik sta echt achter mijn beslissing maar wou dat ik me wat beter zou voelen.
