Vorig weekend kwam ik per toeval op dit forum. Ik was op zoek naar iets anders wat met menstruatie te maken had en dan krijg je zo'n rijtje dat je door kunt klikken. Omdat ik 10 jaar geleden, een zwangerschap heb laten afbreken, en daar altijd moeite mee heb gehad.
Heel mijn leven heb ik gezegd dat ik nooit maar dan ook nooit een zwangerschap zou laten afbreken. En toen op een dag, kwam dat onderwerp ineens aan de orde. Ik was zwanger van de 4de maar het was niet gepland. Ik wilde, na de eerste schrik, dolgraag dat kindje krijgen. Maar mijn toenmalige man niet. Hij heeft me onder druk gezet om het weg te laten halen. Die druk was zo groot dat ik ben gezwicht. Ik was nog maar kort zwanger, en dan heet het een overtijdsbehandeling. Dat klinkt alsof het minder erg is, maar dat was het niet. Ik liet een leven beeindigen, zo was dat nu eenmaal.
Het was een groot drama, een nachtmerrie. Ik heb me zo ellendig gevoeld. Na de abortus was er heel even die opluchting. Omdat ik van die druk af was, maar al na een uur was dat voorbij. Ik viel in een heel groot zwart gat. Jarenlang heb ik daar veel verdriet van gehad. Ik heb er elke dag aan gedacht en huilde mezelf in slaap, en dat dan jarenlang.
Ik nam het besluit om bij mijn man weg te gaan. Het had te maken met een karaktertrekje, dat trekje van hem waardoor ik (o.a.) de zwangerschap moest laten afbreken. Ofwel dat hij de belangrijkste persoon was. Mijn gevoelens deden er niet toe, en het kindje was al helemaal niet belangrijk.
Ik herinner me als de dag van gisteren, hoe overstuur ik raakte in de behandelkamer. Ik wilde het niet laten gebeuren! Mijn man is toen gehaald, en ik hoopte zo op een wonder. Dat ze zouden zeggen dat het zo niet kon, dat ik dit niet wilde. Maar dat gebeurde niet. Die druk bleef, en de blik in de ogen van mijn man zei genoeg….en toen is het gebeurd. Tegen mijn zin.
Ik ben na 4 1/2 jaar weggegaan bij mijn man, nu ex-man. Nooit heb ik hulp gehad van buitenaf. Het is nu alweer 10 jaar later en het verdrioet zit er nog steeds, voor een deel. Ik heb wel veel verwerkt. En nu zit ik dan zelfs op een abortusforum. In de tijd dat ik het heb laten doen, was er niet zoveel. Wel heb ik meegewerkt aan een boek, dat heet “abortus, een levensbesluit”.
Maargoed, nu ik op dit forum zit, lees ik de verhalen van andere vrouwen die voor deze keuze staan, of hebben gestaan. En het valt me op, dat ik lang niet de enige ben, die onder druk is gezet door partner of anderen .Ik weet uit ervaring dat dit heel moeilijk is om te verwerken, omdat het niet je eigen keuze was. De relatie met de partner krijgt hoe dan ook een deuk, terwijl het juist de bedoeling was om samen te blijven. Uiteindelijk gaan veel van die relaties vroeg of laat tpch stuk.
Ook valt het me op, dat er best nog veel vrouwen zijn, die spijt hebben van hun beslissing.
Fysiek is het een ingreep van niks. Ook naderhand valt het mee. Ik heb nauwelijks bloedverlies gehad en ook bijna niks gevoeld. Ik heb geen narcose gehad, want ik wilde alles bewust meemaken en de pijn die erbij hoorde, die had ik verdiend, vond ik. Nee, fysiek is het geen enkel punt. Ook de medewerkers in de kliniek zijn vriendelijk, logisch het is hun werk.
Ik lees ook van vrouwen (of 1) die bewust zwanger werden en toen het zover was, was het ineens niet leuk meer, En húp, dan maar een abortus. Maar waar ik ook van schrik, is van de late abortussen. Misschien mag ik het niet zeggen, maar ik kan daar maar heel moeilijk begrip voor opbrengen. Ik begrijp heel goed dat de omstandigheden dan niet goed zijn, maar toch. Er wordt dan een levende baby gedood, in stukken gesneden in de baarmoeder. Ja het is toegestaan in Nederland, volgens de wet mag het. Ik oordeel niet over de vrouwen die deze keuze maken, maar vind het gewoon zo erg. Ik vraag me af of er niet te licht over abortus gedacht wordt, ook door “de wet” dus, en door de medewerkers van de klinieken. Als ik naar mijn ervaring kijk, vraag me nog altijd af waarom er niemand opstond om te zeggen dat dit niet goed was, voor mij. Het was zo duidelijk dat ik het niet wilde.
Abortus, het is een moeilijke beslissing, heel emotioneel ook (voor veel vrouwen). Soms is het het beste. Jammer dat veel vrouwen de keuze maken voor een ander, en niet voor zichzelf.
Sterkte voor wie dat nodig heeft!
Als een kindje of nog jonge “vrucht” sterft tijdens de zwangerschap, blijft het zieltje doorleven. Ik ben daarachter gekomen toen mijn kindje contact met me zocht. Dat dit kon! Ik was verbaasd en blij. Hele mooie ervaringen zijn dat, ik ben nu alle ervaringen aan het opschrijven en wie weet….