Laat ik voorop stellen dat het gewoon echt het belangrijkste is, dat JIJ een keuze maakt. Niet hij. Maar dat is natuurlijk erg moeilijk, omdat je te maken hebt met een partner die helemaal tegen is. Ik ken het gevoel, en ik kon er niet tegenop destijds. Maar ik veranderde wel, door de boosheid en het verdriet, en het onbegrip van mijn partner. Zo van: Het is nu eenmaal gebeurd en wat zeur je nu nog?
Ik vind het nogal kinderlijk overkomen dat hij in huilen uitbarstte de vorige keer. Je zegt dat hij deed alsof zijn wereld verging. Oké dat is zijn gevoel, maar het zegt wel veel over hem. Ik heb het gevoel dat hij nog lang niet toe is aan kinderen, en de vraag is of het ooit zover komt. Hij komt niet volwassen over, hij is in wezen nog een kleine jongen. Je kunt het hem ook niet kwalijk nemen want er zit ongetwijfeld iets achter, en hij is zoals hij is. Het is een moeilijke situatie voor je.
Wat andere mensen denken? Tja dat is toch hún probleem? Als je tot een abortus besluit, en bang bent voor de reacties, dan zou ik het gewoon niet vertellen. Besluit je anders, laat het dan over je heen komen. Iedereen weet het altijd beter, maar als je er zelf voor staat is het toch heel anders. Toen ik de zwangerschap liet afbreken, heb ik het ook tegen bijna niemand verteld. Ik was doodsbang voor de reacties, ik had voor mijn gevoel geen keuze, maar het voelde wel slecht wat ik had gedaan. Ik had toch alles? Een huis, een inkomen, een partner? Maarja zo simpel ligt het gewoon niet. Maar ik worstelde enorm met mijn verdriet en na 4 jaar heb ik het eruit gegooid. Ik heb het aan vriendinnen, collega's en familie verteld. En niemand vond me slecht. Ze begrepen me.
Als je besluit tot afbreken, wat dan? Ga je het hem ooit vergeven? Maar vergeet vooral niet dat je zelf heel veel verdriet zult hebben, trek je dat nog een keer? Ik heb toch echt het gevoel dat jij zelf dolgraag dit kindje wilt. Veel relaties eindigen evengoed ná een abortus, terwijl de vrouwen daar juist voor kiezen om de relatie te behouden. Zo ging het bij mij ook, en ik was blij dat ik van hem af was, alle liefde was verdwenen door zijn houding. Nu is het alweer een tijd geleden. Ik heb hem vergeven, omdat hij zichzelf niet kan veranderen. Maar ik ben wel blij dat ik bij hem weg ben gegaan, voor mij veel beter.
Maar hoe dan ook, het is erg moeilijk om er zo voor te staan. Natuurlijk had je anders gewild, dat hij óók graag een kind met je had gewild.
Hoe ver ben je nu?
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
