Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Anoniem
Hallo,
Vandaag heb ik in de kliniek van Stimezo in Groningen een abortus gehad. Omdat ik weinig over het moment zelf kon vinden op internet qua ervaringen, zou ik het hier graag willen plaatsen. Misschien dat iemand anders er iets aan heeft. En ik vind 't fijn dat ik de ervaring van me af kan schrijven.
Om 13.45 uur had ik een afspraak en mijn exvriend was mee. We waren ruim op tijd en na ontvangst kreeg ik een mapje met papieren erin, die ik in alle rust in de wachtkamer in kon vullen. De wachtkamer was bij ons leeg, dat vond ik erg prettig. Na ongeveer 10 minuutjes werden we voor een intake gesprek meegenomen naar een klein kamertje grenzend aan de wachtkamer. Daar werden wat persoonlijke gegevens in de computer gezet (naam, adres, woonplaats, arts, zorgverzekering etc. etc.). Dit duurde al met al nog geen 10 minuutjes. Daarna weer in de wachtkamer wachten (nog steeds leeg) en na wederom een 10 minuutjes werden we opgeroepen door dr. Bouman. Hij heeft het één en ander met ons besproken en uitgelegd over de procedure van een zuigcurretage, wilde de achtergrond van het verhaal weten en had vragen over de toekomstige anticonceptie.
Daarna werden we door hem naar beneden gebracht. Wij waren alleen in de ‘rustkamer’ waar je je om kan kleden en je spulletjes kan laten staan (wanneer er andere vrouwen zijn, mag de man niet mee de rustkamer in ivm privacy). Eventjes naar het toilet, een lang shirt aan, maandverbandje en slip klaar leggen. Ik heb geen idee hoe lang we daar hebben gewacht, maar zeker geen 20 minuutjes. We werden opgehaald door een verpleegkundige die ons meenam naar een kleine behandelkamer. Mijn exvriend mocht scheef naast/achter me zitten, de verpleegkundige zat aan de andere kant en de arts bij de apparatuur en de ‘werkplek’
Bij mij is eerst nog een chlamidia test afgenomen (soort van wattenstaafje over de baarmoedermond heen voor wat slijm/celletjes). Dit is geheel pijnloos. Daarna een uitwendig echo, maar daar kon dr. Bouman het niet goed op zien waar het vruchtzakje zat. Toen maar over op een inwendige echo en bingo! Goed in beeld: klein zakje met wat vocht erin. We hebben 't kunnen zien op het beeldscherm (hoeft niet, overigens). Ik was exact 6 weken zwanger volgens dr. Bouman (en ook volgens mijn berekening).
Hierna werd de eendebek ingebracht (brrrrrrrrrrr, koud ding!) en de verpleegkundige vertelde wat er allemaal ging gebeuren. De injecties om de baarmoedermond te verdoven heb ik niet eens gevoeld! Nou ja, heel vaag een raar gevoel, maar een prik zoals van de tandarts heb ik niet kunnen herkennen.
De baarmoedermond werd opgerekt met een soort van hol buisje (werd verteld) en dat deed erg zeer. Mijn exvriend had mijn hand vast en ik geloof dat ik die tot moes heb geknepen. Dat duurde ongeveer een minuutje. Kwestie van volhouden en doorademen, maar bij mij (met nadruk dat dit vanuit mijn oogpunt is geschreven) deed ‘t erg pijn. Mijn exvriend was erg lief en streelde mijn wang en voorhoofd en dat leidde me wat af. De verpleegkundige praatte ook gewoon door en vroeg of ’t nog wel ging.
De curretage zelf is ook geen pretje, die pijn is te vergelijken met het oprekken van de baarmoedermond. Intens, heftig, maar kort en wel te verdragen. Dr. Bouman schraapte met een soort van zuigertje langs de wanden van de baarmoeder en die voelde ik flink samentrekken. Mega krampen en de hand van mijn exvriend werd weer tot moes geknepen! (achteraf zei hij dat hij niet wist dat ik zo hard kon knijpen)
Na een minuutje (al leek ‘t een uur) was de arts klaar en hoorde je een soort sis-geluid toen de machine uitgezet werd. Overigens hoor je de machine zelf niet tijdens de curretage. Even snel een uitwendige echo om te kijken of ’t okay was. Dr. Bouman heeft het schraapsel meegenomen voor onderzoek om te kijken of het vruchtzakje er wel bij zat. En na een 30 sec. kwam hij terug met de mededeling dat 't goed gegaan was.
Bij mij is er meteen een spiraaltje geplaatst en ook dat was geen fijn gevoel, maar ik had eerder eentje gehad, dus dat herkende ik wel. Vervolgens zijn het oprekbuisje en de eendebek verwijderd, mocht ik langzaamaan omhoog komen en een slip met maandverbandje aantrekken. Al met al heeft de hele procedure bij mij nog een 7 minuten in beslag genomen, incl. het zetten van de spiraal.
Wij hebben er voor gekozen om het schraapsel wel te zien. We zagen alleen maar wat slijmpjes en vliesjes in water (niet bloederig ofzo), konden geen vruchtzakje herkennen.
Terug in de uitrustkamer bleek die leeg te zijn en mocht mijn vriend eventjes bij me blijven. Ik had vooral last van flinke krampen, maar enorm pijn was ‘t niet op dat moment. Ik heb nog wat papieren in moeten vullen ivm de chlamidia test, kreeg een kopje thee, wat medicatie en papieren mee en heb me rustig aan aangekleed. Dr. Bouman kwam nog even langs om te vragen hoe ’t ging (goed, voor zover de situatie dat dan toe liet) en heb 'm bedankt/hand gegeven. Op dat moment kwam er ook een andere vrouw binnen en is mijn exvriend naar de wachtkamer gegaan ivm privacy. Ik ben een 10 minuutjes later naar boven gegaan en mochten we weer weg.
Hoe ik me nu voel? Het is nu 18.00 uur en behalve wat een vervelend, zeurderig gevoel in mijn onderbuik, heb ik geen last van krampen, pijnen ofzo. Een pijnstiller heb ik niet nodig. Ik vloei wel en voor mij is het wennen om een maandverbandje te dragen. Ik ben tampons gewend. De eerste 2 weken geen vaginale sex of tampons of in bad. Straks nog even die tabletjes innemen en dan lekker op de bank liggen en niets doen.
Tegen de ingreep zag ik enorm op, vooral de pijn. Ja, ik vond ‘m ook erg, maar zeker te verdragen. Ik lag niet gillend in die stoel, viel niet flauw of kon ’t niet aan. Het is pijnlijk en enorm vervelend, maar gelukkig kort en na de tijd verdwijnt dat gevoel ook best wel weer heel snel.
Voor anderen die er nog voor staan: succes en sterkte!
