Heerlijk, deze reacties, ik word er helemaal warm van vanbinnen… dankjewel… <3
Weet je, ik heb niet een heel duidelijk antwoord op al je vragen, Isabelle. Wist ik het maar, wat het verschil maakt(e), dan zou ik het zeker vertellen. Ik denk dat ik op een gegeven moment de knop heb omgezet voor mezelf, en een keuze heb gemaakt. Het werd op de een of ander manier nooit meer ‘gewoon samen met onze twee dochters’ als je begrijpt wat ik bedoel. In de praktijk natuurlijk wel, en voor andere mensen ook. We hebben zo'n leuk gezinnetje met z'n viertjes. Jonge ouders waren we ooit, nu hebben we grotere meiden en dat is heerlijk. Een rijkdom, niets meer te wensen en heel veel om dankbaar voor te zijn. Maar het bleef me bezighouden, het voelde niet compleet al wilde ik dat nog zo graag. Ik wilde het afsluiten, maar ik had geen rust. Hoe moet ik het uitleggen: Alsof ‘het kind toch gewoon bij ons was… al die tijd al, en het maakte eigenlijk niet uit of het wel of niet geboren zou worden…’ of klinkt dat nu te zweverig?
Het alternatief vond ik dóódeng. Dat was: Bewúst nog een kindje proberen te krijgen en dan bij voorbaat de veranderingen accepteren die daarmee samengaan, ook die de vorige keer onoverkomelijk leken. En daarnaast vooral me op het positieve richten, hoe mooi en bijzonder zou het zijn… Maar dit keer ook zeer goed voorbereid op mijn emotionele reactie, het zou te afschuwelijk zijn als ik weer in negatieve emoties terechtkwam, als ik terug zou vallen in paniek. Ik geloof dat ik nog nooit bewust iets gedaan heb dat ik zo dóódeng vond als dit: bewust zwanger worden na al wat er gebeurd is.
Maar ik ben me erop gaan instellen. Er al van uitgaand dat er nog eentje bij zou komen, als het ons gegund was. Omdat dit kind blijkbaar gewoon bij ons hoort, om het te kunnen knuffelen, om het eindelijk liefde te geven in plaats van het af te wijzen. Want zo voelt het wel, al heb ik gelukkig geen schuldgevoelens want voor alles is een reden. Ik weet door wat voor hel we gegaan zijn en dat we alles hebben geprobeerd.
We zijn samen al af en toe met namen aan de slag gegaan, en samen dromen over hoe het zou zijn als dat kindje toch geboren zou worden. Positieve gedachten! Niet dat dat nu zomaar altijd lukte, het bleef en blijft een enorme duik in de diepte voor ons. En inderdaad, toen ik het vermoeden begon te krijgen dat ik misschien wel zwanger was, maar nog dacht dat het vast niet zo zou zijn…. viel ik even terug in mijn paniek: Zie je wel! Ik kan dit niet, ik wil dit niet. Trillen, zweten. Als het nu niet zo is, dan ga ik het voor eens en altijd afsluiten!
Maar ik wist ook dat ik dat niet zomaar kon, dat was eerder wel gebleken… Zou het me dan altijd achtervolgen? Hoe moest dat nu?
En toen gebeurde het, de knop ging om en ik werd weer rustig. Ik sliep weer ‘s nachts. Ik vertelde het mijn man, die reageerde met een twinkeling in zijn ogen. Ik merkte dat ik gewoon bleef doorademen, en dat ik nog steeds gewoon Laure was, en het vermoeden van zwangerschap groeide. Ja, ik vond het eng. Maar dat mocht ik van mezelf. Als ik maar vertrouwen had. We hadden hier niet voor niets voor gekozen. Het moest zo zijn. Het zou goed komen. Niet meer terug kijken, maar vooruit. De eerste ’goede' dag sprak ik naar mijn man toe uit dat ik niet wist wat me overkwam, dat ik me toch ineens zo fijn voelde. Dat het zo bijzonder voelde, dat ik hoopte dat ik zwanger was, maar dat ik zo bang was dat dit positieve gevoel weer zou omslaan. Hij keek me vol vertrouwen aan en zei: ‘Weet je, je straalt. Deze dag heb je dan toch mooi? Geniet dan maar van vandaag!’
En voor het eerst sinds lange tijd heb ik een test gedaan in de hoop dat ie pósitief was, in plaats van trillend van angst om de feiten onder ogen te zien! Het streepje was heel licht, en ik merkte dat ik daar onzeker van werd. Het zou toch wel goed gaan? Emoties die ik al die tijd niet had kunnen vinden in mijzelf, zijn er nu wel: Ik wil het beste voor deze baby. Ik hoop op een goede zwangerschap, ik verheug me erop om het te voelen bewegen. Ik wil het aan mensen vertellen. Waar het me destijds niet lukte contact te maken met het vruchtje dat groeide in mijn buik, voelt het nu als mijn kind!
De arts die vorig jaar de behandeling heeft uitgevoerd zei me later dat ze het vermoedde had dat het een miskraam zou zijn geworden, mijn baarmoedermond stond een beetje open en het vruchtje was erg ‘poreus’. Ook verloor ik toen regelmatig wat bloed. Misschien kreeg ik daarom geen band en geen contact, al deed ik zo mijn best? Misschien was het sowieso nooit geboren? Ik zal het nooit weten, maar dat hoeft ook niet. Het is goed.
We hebben het nog maar aan een enkeling verteld. Onze dochters weten het nog niet. We verheugen ons er ontzettend op om het ze te vertellen, maar willen toch nog even wachten tot het ook voor hun wat minder abstract is (de plaatjes enzo) en volgende week krijg ik mijn eerste echo waarbij we hopelijk het hartje zien kloppen… Een beetje meer zekerheid. Ik voel me supergoed, ben helemaal niet misselijk of ziek en hoewel dat me soms onzeker maakt heb ik besloten er maar gewoon blij mee te zijn dat ik me zo goed voel.
Isabelle, volgens de chinese conceptiekalender wordt het een jongetje. Maar mijn tweede dochter zou ook een jongen geweest zijn, dus ik hecht er niet zoveel waarde aan. Ik denk dat het een meisje is, dat denk ik al jaren maar is nergens op gebaseerd als op mijn eigen gevoel. Ook dat zal blijken. Spannend.
Lieve Isabelle, Mar, Suzanne, en heel veel andere vrouwen hier. Wat heb ik veel steun aan jullie gehad toen ik het zo zwaar had! Ik ben dit jullie en dit forum zo dankbaar. Ik zal jullie zeker op de hoogte houden en Isabelle, jou in het bijzonder en ik zou ook heel graag van je horen hoe het nu met jou verder gaat…
Heel veel liefs X Laure