Hallo,

Jaren geleden raakte ik zwanger van mijn toevallige vriend. Ik was compleet verbijstert en in paniek. Mijn ouders en familie mochten mijn vriend niet. Ik durfde niet tegen mijn ouders te vertellen dat ik zwanger was. Ik heb ik paniek de kindertelefoon gebeld, ook al was ik meerderjarig. Deze verwezen mij naar een Kliniek in Den Haag. Ik belde de kliniek en kon een week later al terecht. Een week later ben ik toen met mijn vriend en zijn moeder erna toe gegaan. Mijn vriend zat voorin naast zijn moeder en ik achterin. Ik kon niets anders dan huilen waarop zijn moeder vroeg of ik het wel zeker wist. Ja zei ik volmonding. Daar aangekomen hebben we een gesprek gehad en werk ik even later geholpen. Mijn vriend mocht bij mij blijven en pinkte toch ook wel een traantje weg toen hij de echo zag. Toch heb ik het door gezet. Een paar jaar later, kwam ik erachter dat mijn vriend vreemd ging en onze relatie liep stuk. Alles kwam weer naar boven en ik kon het niet verwerken dat het allemaal voorbij was. Nog steeds waren mijn ouders niet op de hoogte. Ik was zo ongelukkig en heb uit eindelijk een zelfmoord poging gedaan, die mislukte(helaas toen) nu ben ik blij dat het niet gelukt is. Ik leerde een geweldige man kennen die ervoor mij is(mijn huidige echtgenoot). Hij liet me zien dat ik iemand was iemand om van te houden op de juiste manier. We besloten te gaan trouwen en voor mijn trouwen raakte ik zwanger, ik was er gelukkig mee, maar wilde niet zwanger trouwen. Ik zou 8 maanden zwanger zijn als we elkaar het ja woord zouden geven en na lang wikken en wegen besloot ik dat het beter was om het kindje niet te laten komen. Alle gedachtes van de eerste abortus kwamen naar boven, toch heb ik dit doorgezet, Ook hier heb ik spijt van en veel verdriet elke dag weer al ik nu na mijn 2 gezonde kinderen kijk. Ik weet nu pas wat ik heb gedaan en wat ik heb laten weg halen. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Gelukkig, maar ook ongelukkig kijk ik op deze periode terug. Elk jaar als rond de eerste abortus en 2de abortus is mijn man eerder thuis en brand er een kaarsje en deelt hij samen met mij ons en mijn verdriet. Ik worstel nog elke dag met mijn verdriet ondanks dat ik nu gelukkig ben met mijn gezin.

Dit verhaal wilde ik gewoon even kwijt en andere meegeven dat er achter de wolken ook nog een zon schijnt.

Wat je ook beslist je weet nooit hoe het uitpakt en wat er gaat gebeuren.

Ik wil iedereen die voor deze keuze staat of heeft gestaan heel veel sterkte en moed toe wensen.

Veel liefs van iemand die zijn hart wilde luchten

Liefs Alleen