Zo dit gaat een hele discussie worden.
Ik ben er nog steeds niet uit wat ik wil. Heb het dit weekend wel aan mijn vriend verteld en hij wil het absoluut niet.
Ook al weet ik dat ik naar mijn gevoel moet luisteren, ik kan en wil dit kind niet alleen opvoeden. Ik neig nu toch echt naar abortus, hoe erg ik dit ook ga vinden.
Waarom houd ik toch zoveel van mijn vriend, dat ik altijd maar begrip heb voor zijn situatie!
Gelukkig heb je het hem verteld!
De keuze is aan jou. Moeilijk natuurlijk. Ik kan me dat helemaal voorstellen. Je zou willen dat hij blij was, en dan zou het kindje komen. Nu wil hij het niet, en moet jij kiezen.
Realiseer je, dat hij misschien nooit een kind wil? Hij zal er zijn reden voor hebben, misschien kan hij het echt niet aan. Misschien kan hij het nooit aan.
Mocht je voor een abortus kiezen, let dan goed op jezelf. Omdat je niet helemaal achter die keuze staat kun je het flink moeilijk krijgen daarna. Je blijven uiten over je gevoel is belangrijk. Niet dat je het opkropt vanbinnen.
Ik wens je veel sterkte toe!
Hoi,
ik had al enige tijd niet meer gekeken en zag je topic.
ik heb hetzelfde meegemaakt.
mijn verhaal is zo:
5 jaar geleden zwanger, vriend wilde het niet en zou weggaan als het kindje zou komen, dus abortus laten doen (kort door de bocht gezegd). pyschische hulp gezocht en veel gepraat met vriend.
na 2 jaar wilde ik ZO GRAAG een kindje dat ik HEM onder druk gezet heb. Als je geen kindje van me wilt, ga ik weg….
Hij ging overstag. We hebben een dochtertje gekregen.
4 maanden geleden opeens zwanger. Toen heeft hij mij weer zo onder druk gezet. Dat ik dacht: ik wil niet een baby alleen opvoeden met een peuter ernaast. Dat kan ik niet, dat hoort niet, bla bla bla.
Ook ik vroeg mijzelf af, waarom ik zoveel van mijn vriend hou (hield).
SInds de dag van de abortus heb ik ELKE DAG ontzettende spijtgevoelens. Iedereen is zwanger om me heen. Ik zie mijn dochtertje en denk aan hoe mijn kindje eruit had komen te zien. Dat mijn dochtertje een broertje of zusje gehad zou hebben.
Mijn vriend kan ik wel wat aandoen. Ik twijfel momenteel HEEL erg aan hem, mijn relatie met hem.
Ik voel meer woede dan liefde. Als ik al liefde voel……
Meis, denk alsjeblieft goed na over je keuze. Ik snap dat je een kindje niet alleen wilt opvoeden. Maar als je nu al niet achter je keuze staat, dan is het risico groot, dat je daarna ook met zulke spijtgevoelens rondloopt. Je bent 32, dus ook de jongste niet meer. Je wilt graag kinderen. Als je vriend nu niet wilt, waarom zou hij straks wel willen? En als hij nooit kindjes wilt? Dat hij het nu maar gewoon zegt om jou te houden? Dan blijf je kinderloos of je gaat bij hem weg en moet dan helemaal opnieuw beginnen. Denk goed na meid, voorkom die enorme spijtgevoelens…
Ik leef met je mee
Hallo lieve Eva,
Geen idee of je dit nog leest, we zijn inmiddels anderhalve maand verder. Wat een rotverhaal voor je! Ik hoop dat je voor jezelf kiest, hoe moeilijk dat ook is. Niet om je lekker te maken, maar ik heb zelf besloten mijn zwangerschap af te breken en hoe erg mijn vriendje (we kennen elkaar vier maanden, dat is mijn reden) het ook vindt, hij staat achter mijn beslissing en geeft aan me hierin te steunen. Echt, ze zijn er, die lieve mannen die je wel degelijk ‘horen’! Ik heb ook lang gezocht naar die ene ware en werd ook wel eens radeloos (ben 31, veel bruiloften en baby's in mijn omgeving) (en ik weet nog niet of dit Hem nou is), maar ik blijf bij mijn standpunt: liever alleen dan een gezinnetje waarin ik ongelukkig ben. Wie weet wat de toekomst je nog brengt. Ik vraag me af of je ooit nog gelukkig in je relatie gaat worden als je je zwangerschap weer voor hem af zou breken. Jullie behoren gelijkwaardig te zijn en hier samen uit te komen, hij laat je nu (weer) volledig aan je lot over. Kijk wat jij graag wilt en kies daarvoor. Een keuze die echt alleen jij kan maken, volg je hart en laat je niet pushen door evt. tijdsdruk. Volgens mij ga je in alle gevallen een zware tijd tegemoet, je moet meerdere zware beslissingen nemen, maar ze zijn bepalend voor de rest van je leven, dus doe wat jij wilt en niet wat hij wil, kies voor je eigen geluk (want hij zal 't niet snel doen denk ik…).
Wens je heel veel succes! En ook al ken ik je niet, ik weet zeker dat ik de komende tijd nog best eens aan je zal denken.
En sorry voor mijn mening over je vriend, hij doet me aan mijn ex denken….. En wat een opluchting gaf dat toen ik die relatie verbroken heb, ondanks alle onzekerheid en ellende (want ook met die breuk was hij het natuurlijk niet eens, hij liet niet makkelijk beslissen over zijn leven). Maar ik ben opgeleefd sindsdien, maak mijn eigen keuzes en heb mijn leven weer helemaal op de rit. Een ubergevoel van vrijheid en blijheid. En erachter gekomen dat er nog steeds volop leuke mannen beschikbaar zijn van onze leeftijd (met als voordeel dat een groot deel ook een langere relatie achter de rug heeft, zo'n beetje weet wat hij wil en ook al nagedacht heeft over kinderen!). Hoeft dus allemaal niet zo lang meer te duren (ik raad je alleen aan niet na vier maanden al zwanger te worden….. :-s)
Hoi, ik ben nu voor de tweede keer ongewenst zwanger. Voor de tweede keer ben ik zo stom geweest zwanger te worden. Eerste keer heb ik weg laten halen , daar heb ik nog steeds een heel ambivalent gevoel bij; verdriet en spijt maar ook dat het wel beter was. Nu ben ik weer zwanger, mijn vriend wil het kindje niet aangezien we het niet kunnen opvoeden we hebben niks, het kindje zal ongelukkog worden. Ook nu weer ambivalent gevoel, teveel gevoelens zelfs, veel verdriet en onbegrip van hem. Leeft teveel in zijn eigen wereld. Weet niet mwer wat ik moet doen. Hoe kon ik zo stom zijn dit voor de 2e keer te laten gebeuren? Hoe kon ik de pil vergeten? Hoe? Hoe kan ik accepteren dat hij me dwingt het te aborteren en eigenlijk ook gelijk heeft aangezien hij aangaf dat ik hem onbewust een kind opdring. Hoe kan ik het weg laten halen als de eerste keer al onverdragelijk was (was bij een andere partner) hoe kan ik accepteren dat dit weer van mr wordt gevraagd? Het voelt alsof geen enkele man een kind met me wil en dat doet pijn… klinkt allemaal warrig. Het spijt me. En dan ook nog de angst dat ik wordt gestraft als ik voor een 2e keer dit zal ondergaan en dat ik dus geen kinderen meer zal kunnen krijgen hierna. Ik wil zo graag kinderen. Maar ja t klopt nu us het echt niet handig, desondanks is alles dubbel.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's