Vandaag abortus gehad

Anoniem

03-02-2010 12:29

Wat Vlinder ook al zegt, zo voelde ik me ook. Ook al was ik nog maar 6 weken zwanger, ik heb me mega-misselijk en hondsmoe gevoeld. De daags na de curretage was dat al over. Ik voelde me helemaal ok. Ik kon ook best wel weer veel aan (dacht ik). En dat heb ik natuurlijk ook gedaan.
Nu, na 2 1/2 week kom ik er achter dat mijn hormonen mijn lijf heel raar in de war hebben gebracht. Jeetje: huilbuien om niets (ik stoot mijn teen en het is alsof een olifant een been breekt!), huilen om tekenfilms en al met al: emotioneel een wrak.
Gelukkig komt de balans weer ietsje terug. Het gaat nog wat op en neer, maar de pieken en dalen zijn wat minder hoog/laag.
Over het vloeien na de curretage: ik heb misschien anderhalve dag gevloeid. Niet veel, ook zonder pijn.
Daarna zo nu en dan nog wat slijmpjes en vliesjes, geen stolsels gezien.
Na een kleine week heb ik weer sex gehad. Jajajaja, ik weet wel: dat mocht niet, maar ik had gewoon zin in de lichamelijke aandacht en ik voelde me prima. We (hihihi, mijn ex en ik!) hebben 't voorzichtig gedaan en totaal geen pijn gehad.
Maar, het is inderdaad niet verstandig omdat mijn baarmoedermond nog een klein stukje open stond. Na 1 1/2 dag verloor ik toch weer wat slijmpjes enzo (nee, was geen sperma!), maar verder alles ok gegaan.
Ik raad je aan om echt minimaal 2 weken te wachten. Al is het alleen maar om je gemoedsrust na het vrijen, want schuldig heb ik me wel gevoeld. Nee, niet omdat het mijn ex was waarmee ik tussen de lakens belandde, maar om het feit dat ik toch sex heb gehad terwijl dit nog niet verstandig was.
Overigens, mijn ex en ik gaan op goede voet verder. Al klikt het in het dagelijkse leven niet zo hele goed, tussen de lakens heb ik nog nooit een betere minnaar gehad. Oh, dat klinkt wel heel erg zeker? Niet dat ik een hele rits heb gehad, hahahaha!
Maar goed, zo lang er niemand anders in het spel is, vrijen wij soms met elkaar. En dat voelt érg goed. Raar misschien, maar voor mij gewoon goed.
Een nieuwe man in mijn leven? Nee, dank je. Eerst maar eventjes niet. Ik vind het allemaal wel zalig zo.
Meisje23

03-02-2010 13:06

Hoi Iedereen,
Ik vind het een goed initiatief dat meiden hier hun beschrijving geven van de ingreep. Er is inderdaad niet heel veel over te vinden. Ik zal hieronder mijn ervaring omschrijven.
Ik heb op 29-01-2010 een abortus gehad. Ik was 15 weken zwanger. Bij binnenkomst in de kliniek werden mijn gegevens verzameld. Ik moest een vragenlijst invullen met betrekking op mijn gezondheid. Hierna kon ik plaats nemen in de wachtkamer. Ik heb hier bijna 3 uur moeten wachten omdat het zo druk was. Het verbaasde mij dat er zoooveel vrouwen waren die een abortus ondergingen. De drie uur wachten waren vervelend, ik begon er steeds meer tegen op te zien. En dit ging niet om de abortus zelf. Mijn grootste angst op dat moment waren de narcose en het (emotionele) gevoel na de abortus.
Ik werd naar een kamer geroepen waar ze een echo gingen maken. Ik was 15 weken zwanger. Ik heb besloten de echo niet te bekijken (eerder had ik bij de verloskundige al een echo gehad). Hierna mocht ik terug naar de wachtkamer. Ik werd na een tijdje geroepen voor een gesprekje. Hier werd mijn situatie besproken.
Na een halfuurtje was het dan zover, ik werd naar boven geroepen en de ingreep kon beginnen. Ik werd naar de uitslaapkamer gebracht waar ik mijn spullen kon neerleggen en mij kon omkleden. Hierna werd ik gehaald door de anesthesist.
Ik moest op de behandel tafel gaan liggen. De anesthesist maakte wat grapjes, en deed een bandje om mijn arm zodat hij goed kon prikken. Terwijl wij nog aan het kletsen waren melde hij dat hij ondertussen al de verdoving aan het toedienen was. Dit deed niet zo erg pijn bij mij. De anesthesist zei dat ik me nu waarschijnlijk erg licht in mn hoofd zou voelen. Ik voelde op dat moment nog niets, maar 3 seconden later gaf ik toe dat ik me wel een beetje raar voelde. Dit is het laatste wat ik kan herinneren.
Het eerste wat ik mij kan herinneren is dat de anesthesist mij in de uitslaapkamer wakker aan het maken was. Hij duwde op mn arm en ik vloog over eind en riep erg hard dat hij op moest rotten en van mij af moest blijven. Hierna was ik weer volledig bij bewustzijn en bood mijn excuses aan. Ik scheen in de behandelkamer ook al onrustig wakker geworden te zijn, en de artsen wouden mij niet door de gang rijden omdat ik dan misschien de andere meiden onrustig zou maken.
Ik kan mij niet herinneren wat er in de behandelkamer is gebeurd toen ik wakker werd. Dat is best wel vreemd, maar ik denk dat ik daar maar blij om moet zijn dat ik het niet weet.
De artsen en verpleegkundigen waren erg lief, en ik kreeg gelijk thee en koekjes aangeboden. De eerste minuten na het ontwaken had ik wel wat pijn in mijn buik. Dit was nog het samentrekken van de baarmoeder. Hierna werd het minder en heb ik niet erg veel last meer gehad. Ik heb geen pijnstillers nodig gehad. Alleen bloedde ik wat. Nu trouwens nogsteeds.
Vlak nadat ik wakker werd kwam er nog een meisje binnen gereden. Hier heb ik nog even mee gekletst, en ik heb mijn familie gebeld om te vermelden dat ik goed was wakker geworden. Na een uurtje moest ik even plassen en daarna mocht ik naar huis.
Achteraf gezien is de behandeling erg meegevallen. Ik ben zo blij dat ik onder narcose ben geweest, ook al zag ik hier erg tegen op.
Emotioneel lijk ik mij nog sterk te houden, echte gevoelens van spijt heb ik niet. Misschien dringt het nog niet helemaal door. Ik had na de abortus een gevoel van opluchting dat het achter de rug was. Nu voel ik me er af en toe wel rot over dat dit mij moest gebeuren en dat ik deze beslissing heb moeten maken en denk ik vaak aan mijn kindje.
Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben, en voor degenen die nog een abortus moeten ondergaan…. Veel sterkte toegewenst!
Groetjes en een knuffel,
Meisje23
maria

03-02-2010 20:47

Hallo dames
Heel erg bedankt voor jullie reacties heb er best veel aan gehad maar het is en blijft moeilijk om geen sex te hebben en helemaal als je je goed voelt en geen bloedverlies hebt zoals ik. Maar ik ga toch proberen om het uit te stellen.
Groetjes m
Anoniem2

05-02-2010 13:53

@ anoniem,
Bedankt voor je berichtje! Het gaat goed met me, ik heb zojuist een nieuw bericht gepost (langgekoesterde wens afgebroken, geen spijt). Het blijft toch wel lastig hoor, ik wil die kleine ook vaak terug in mijn buik, maar dan gaat het daarom, en niet om de langere termijn. Ik voel me lichamelijk in ieder geval goed, en ik heb geen spijt, en daar ben ik toch wel heeeeel erg blij mee! Misschien gaat dat nog komen, maar als ik dan weer even logisch nadenk, weet ik waarom ik tot deze beslissing ben gekomen. We zien wel wat de toekomst ons nog brengt, maar vooralsnog weet ik me prima te redden. Wil dan ook echt effe minderen op dit forum, want ik merk dat ik er daardoor nog erg mee bezig blijf en ik wil het juist loslaten en weer gewoon verder gaan.
Heel veel sterkte voor jou, ik hoop dat jij ook nog steeds het gevoel hebt de juiste beslissing genomen te hebben. Op naar de datingforums voor die leuke papa :-)
Dikke knuffel terug!
xxx
Anoniem

11-02-2010 12:37

Wel verdriet, geen spijt.
Zo voel ik me nu. Verdriet om wat had kunnen zijn, wat in principe eerst meer dan welkom was geweest. Geen spijt omdat abortus dé beste oplossing in mijn/onze situatie is.
Soms is dat verdriet heel sterk en verlies ik mijn rationele kant en wil ik gewoon NU moeder worden.
Tsja… dat is natuurlijk kolder.
Gisteravond sprak ik met een 41 jarige vrouw die voor de 4e keer gewenst zwanger is. Geweldig vond ik dat. Helemaal super.
Er is nog hoop voor me (met mijn bijna 40 lentes).
Nu nog een leuke, eerlijke, fijne en vooral betrouwbare kerel.
Iemand iets in de aanbieding, misschien? ;-)
M..

11-02-2010 14:54

Het verdriet begrijp ik goed, je kon voor je gevoel niet anders, maar zeer doet het wel.
Ik heb tot mijn 43ste geprobeerd zwanger te raken van de 4de (zwanger worden lukte wel, blijven niet). Ik ben nu 44. Maar ik had het echt nog leuk gevonden tot die tijd, ondanks de leeftiijd. En het kan best nog wel hoor als je begin 40 bent. Ik hoop voor je dat het gaat lukken, eerst die leuke man en dan het gewenste kindje (heb geen man in de aanbieding helaas;))
Dais

17-02-2010 16:27

Beste Anoniem
Bedankt voor je ervaring.
Gister helaas mijn tweede abortus onder gaan. Voel me echt vies en schaam me dat het tot twee keer toe is gebeurd. Voel me een dom kind… De eerste keer gebeurde het terwijl ik aan de 3 fase pil was en nu was ik aan een andere medicatie ivm een tumor in mijn baarmoeder, Daar zou ik absoluut niet zwanger mee kunnen worden, maar ja hoor ook nu was het weer raak. Voel me dom dat me dit weer is overkomen, terwijl ik weet dat ik er niks aan kan doen.
Spijt van de abortus heb ik ook niet. Ik weet dat het zo het beste was en dat mn vriend en ik nu en de vorige keer 4.5 jaar terug, een kindje niet kan geven wat het verdient.
Verdriet heb ik dus ook wel heel erg.
Of dit nu komt door de hormonen, of omdat ik geheel plat lig van de pijn, of misschien toch omdat ik emotioneel gezien het wel had willen houden weet ik niet.
En eigenlijk moet ik niet zeuren want ik ben pas 25 en heb wel een hele leuke kerel maar ben gewoon heel erg bang dat dit mijn enige kans nog was op een baby.
Hoe ga jij met je verdriet om? Ik wil het ook niet tegen mijn vriend zeggen, want die heeft zoiets van ja het is klote dat het heeft moeten gebeuren, maar we hebben het beste gedaan / gekozen wat we konden, dus waarom ben je dan verdrietig? En wil hem er ook niet mee lastig vallen.
Verder weet niemand het in mijn omgeving. Volgende week begin ik bij een nieuwe baan en dan is het verdriet misschien ook wel weg, maar vroeg me af hoe jij er mee om gaat? Is het bij jouw ook zo dat je weet dat je niet verdrietig moet zijn, want het was het beste, maar dat je het toch bent?
En zijn er toevallig ook vrouwen hier op het forum die wel ook heel veel pijn hebben onder in je buik en echt van onder af?
Bij mij is het misschien ook anders omdat mijn baarmoedermond ingekort is vanwege kwaadaardig weefsel en omdat ze de verdovingen in het littekenweefsel hebben moeten zetten omdat er geen “goed”weefsel meer aanwezig was, maar ik kan echt niet op of om van de pijn.
Nou ik ben het even kwijt.
Nogmaals bedankt voor je verhaal!!!!!
muisje

01-03-2010 09:23

Overmorgen om 10.30 een zuigcurretage staan….van de ene kant ben ik er heel reeel onder, maar toch vind ik het doodeng.
Een hele lieve vriendin gaat met me mee gelukkig……heb denk ik geen last van een schuldgevoel….maar toch doet het veel met me!
Ik heb veel gehad aan alle verhalen hier op het forum.
Ook t.a.v. de pijn is me veel duidelijk geworden!
Ik heb al een kindje, dus ik weet hoe weeen voelen, ik denk maar dat ik het daar mee moet vergelijken…kan t vast alleen maar meevallen!
Alle andere meiden ook veel succes en geluk voor de toekomst!
Lynn

02-03-2010 17:15

Na weken van veel nadenken heb ik vandaag ook de abortus plaats laten vinden.
Ik was precies 10,5 weken zwanger.
Voor mijn gevoel had ik geen andere keus omdat mijn partner het kindje echt echt niet wilde en ik niet een kindje alleen wil opvoeden en totaal afhankelijk gaat worden van familie en vrienden om me heen.
Ik was met 6,5 week al bij de kliniek geweest, alleen toen ben ik hard weggelopen. Ik voelde me erg rot en twijfelde enorm, het voelde niet goed om het op dat moment weg te laten halen.
Vanmorgen was het dus zo ver, ik zag er eigenlijk niet meer tegenop omdat me er goed had voorbereid en ik het uiteindelijk eens ben kunnen worden met mijn gevoel en verstand.
Ik heb wel gekozen voor gehele narcose omdat ik er niks van wilde merken, ik heb gevraagd om een afdruk van de echo die wilde ik heel graag hebben voor het verwerken.
Ik voel me momenteel goed en best een beetje opgelucht, ik heb gelukkig nergens last van.
Ik wens iedereen heel erg veel sterkte voor de komende tijd en ik weet zekers dat we ons er doorheen gaan slaan.
Liefs Lynn
Anoniem

13-05-2010 20:29

Hallo allemaal,
Het is nu bijna 4 maanden later en ik wil mijn verhaal eventjes kwijt.
Het gaat goed, ik mag niet klagen. Ik kan niet anders zeggen dan dat het voor mij (rationeel) een prima beslissing was.
En toch… die emotionele kant blijft zo nu en dan de kop op steken. Niet elke dag meer, ook niet elke week en ik ga er maar vanuit dat het in de loop van de tijd ook nog minder gaat worden: denken aan hoe het zou kunnen zijn.
Want ja, ik had nu een mooi vol buikje kunnen hebben, ik had misschien al leven kunnen voelen, ik had… etc.
In mijn nachtkastje heb ik een wisselijstje met een echofoto, het spiraaltje wat ik destijds heb laten verwijderen, een paar babysokjes. En zo nu en dan pak ik dat op en kijk er eventjes naar. En dan stromen de tranen over mijn wangen.
Want de drang om een kindje je willen hebben, is alleen maar groter geworden.
Nee, nog steeds heb ik geen stabiele relatie, nog steeds modderen mijn (ex-)vriendje en ik wat verder. Absoluut niet ideaal, maar het vlees is zwak!
Hij is goed in bed, maar een zak daarbuiten. En ik geniet gewoon van het goede en al het andere laat ik rustig bij me neer gaan.
Voor wat betreft een kindje: met de juiste kerel wil ik die zeker. Ooit… al zal dat ooit wel heel snel moeten komen, mijn biologische klokje tikt érg luid.
Bedankt voor alle lieve woorden. Het gaat goed komen met mij. Ooit…

Vandaag abortus gehad

Anoniem

Meisje23

maria

Anoniem2

Anoniem

M..

Dais

muisje

Lynn

Anoniem